Σήμερα θα κάνουμε ένα βήμα πίσω και θα κοιτάξουμε πως αυτή η εκπληκτική τεχνική δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε, γιατί το να ξέρουμε περήφανα το παρελθόν είναι ο κύριος τρόπος να φτιάξουμε ένα υποσχόμενο μέλλον.
Camera Obscura
Πριν φτιαχτεί η φωτογραφία, οι άνθρωποι ήδη ήξεραν τις αρχές του πως προοδευτικά κατάφερε να λειτουργεί. Μπορούσαν να επεξεργαστούν την εικόνα στον τοίχο, ή σε ένα κομμάτι χαρτί, ωστόσο η εκτύπωση δεν ήταν εφικτή εκείνη την στιγμή, αφού η διατήρηση του φωτός φάνηκε να είναι πολύ δυσκολότερο έργο από την προβολή του. Το όργανο το οποίο χρησιμοποιούσε ο κόσμος για να επεξεργάζεται εικόνες ονομαζόταν Camera Obscura (που σημαίνει Σκοτεινό Δωμάτιο στα Λατινικά) και υπήρχε μερικούς αιώνες πριν να εμφανιστεί η φωτογραφία.
Πιστεύεται πως η Camera Obscura εφευρέθηκε τον 13ο-14ο αιώνα, ωστόσο υπάρχει ένα χειρόγραφο από έναν Άραβα μελετητή, τον Hassan Ibn Hassan το οποίο χρονολογείται στον 10ο αιώνα, το οποίο περιγράφει τις αρχές στις οποίες λειτουργεί η Camera Obscura και πάνω στις οποίες βασίζεται σήμερα η αναλογική φωτογραφία.
Η Camera Obscura ήταν συνοπτικά ένας σκοτεινός, κλειστός χώρος στο σχήμα ενός κουτιού, με μια τρύπα στην μία του πλευρά. Η τρύπα χρειάζεται να είναι αρκετά μικρή σε αναλογία με το κουτί για να κάνει την camera obscura να δουλεύει σωστά. Ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί είναι, εξαιτίας των νόμων της οπτικής, το φώς που εισέρχεται μέσω μιας μικρής τρύπας μεταμορφώνεται και φτιάχνει μια εικόνα στην επιφάνεια που συναντά, δηλαδή το τοίχωμα του κουτιού. Η εικόνα είναι ανεστραμμένη και ανάποδη, ωστόσο, οπότε αυτό που βασικά διαφοροποιεί της σημερινές αρχές της αναλογικής κάμερας και της camera obscura είναι οι καθρέφτες και το φιλμ που χρησιμοποιείται για να τραβά και να συντηρεί την εικόνα που δημιουργείται από το φως.
Ο κόσμος πίστευε πως η φωτογραφία, με τον τρόπο που αναπτυσσόταν, θα σκότωνε τις καλές τέχνες. Ωστόσο, πιστεύεται πως οι φωτογραφικές αρχές χρησιμοποιόντουσαν από τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, όπως ο Λεονάρντο, ο Μιχαήλ Άγγελος και άλλοι. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ο Giovanni Battista della Portacentury, ένας Ιταλός μελετητής, έγραψε μια έκθεση για το πως να χρησιμοποιεί κανείς την Camera Obscura για να τον βοηθήσει να κάνει την σχεδιαστική διαδικασία ευκολότερη. Προέβαλλε την εικόνα των ανθρώπων έξω από την Camera Obscura στον καμβά μέσα του (Η Camera Obscura ήταν ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο σε αυτήν την περίπτωση) και μετά σχεδίαζε πάνω από την εικόνα ή προσπαθούσε να την αντιγράψει.
Η μέθοδος αυτή είναι αρκετά παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιούσαν στην Ρετροσκοπία στην βιομηχανία των κινουμένων σχεδίων στις αρχές του 20ου αιώνα. Η διαδικασία χρήσης της Camera Obscura έμοιαζε πολύ περίεργη και τρομακτική για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής και ο Giovanni Battista αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ιδέα αφότου συνελήφθη και κατηγορήθηκε για μαγεία.
Αυτή είναι μια εικόνα της camera obscura σε δράση με τον τρόπο που χρησιμοποιήτο τότε.
Ενώ μόνο λίγοι από τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης παραδέχτηκαν οτι χρησιμοποιούσαν camera obscura ως βοήθημα στο σχέδιο, πιστεύεται πως οι περισσότεροι από αυτούς το έκαναν. Ο λόγος που δεν το παραδέχονταν ανοιχτά, ήταν ο φόβος μην κατηγορηθούν με τον μυστικισμό ή απλώς δεν ήθελαν να παραδεχτούν κάτι που οι περισσότεροι καλλιτέχνες θεωρούσαν "κλεψιά".
Σήμερα μπορούμε να πούμε οτι η camera obscura ήταν ένα πρότυπο για την σύγχρονη φωτογραφική μηχανή. Ενώ μοιάζει άχρηστη σήμερα, πολύς κόσμος την βρίσκει διασκεδαστική ακόμα και σήμερα, και την χρησιμοποιεί για καλλιτεχνικούς λόγους ή ακόμα και για διασκέδαση. Η ενσωμάτωση του φιλμ και η μόνιμη διατήρηση της εικόνας ήταν η λογική εξέλιξη.
Αν θέλετε να δώσετε μια ευκαιρία στην camera obscura, μπορείτε να δείτε πως μπορείτε να την φτιάξετε ακολουθώντας αυτό το λινκ.
Η Εφέυρεση της Φωτογραφικής Μηχανής.
Η πρώτη φωτογραφική εικόνα - όπως την ξέρουμε - λήφθηκε το 1825 από έναν Γάλλο εφευρέτη, τον Ζοζέφ Νιέπς. Απεικονίζει την θέα από το παράθυρο στο Le Gras. Δεν υπάρχει μεγάλη αξία σε αυτήν την εικόνα πέρα από το γεγονός πως είναι η πρώτη φωτογραφία που έχει ληφθεί και συντηρηθεί.
Εξαιτίας τεχνικών θεμάτων, η έκθεση χρειάστηκε να διαρκέσει για οκτώ ώρες, και έτσι ο ήλιος στην εικόνα είχε τον χρόνο να μετακινηθεί από την ανατολή στην δύση, φαίνοντας να λάμπει και στις δύο πλευρές του κτιρίου στην εικόνα. Δεν υπήρχε προφανώς κάποια σύνθεση, αφού η φωτογραφία εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε ως μορφή τέχνης, αλλά μόνο ως τεχνική πρόοδος.
Όπως έχω πει νωρίτερα, σε αυτήν την χρονική στιγμή ο κόσμος ήξερε πως να προβάλλει εικόνες, αλλά δεν ήξερε πως να διατηρεί και να "αποθηκεύει" το φως. Ο Νιέπς σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ένα παράγωγο του πετρελαίου, γνωστό ως "Άσφαλτος της Ιουδαίας". Η άσφαλτος σκληραίνει με την έκθεση στο φως, οπότε το μή σκληρυμένο υλικό πλύθηκε. Η μεταλλική πλάκα, που ήταν το μέσο που χρησιμοποίησε ο Νιέπς, γυαλίστηκε μετά, φτιάχνοντας μία αρνητική εικόνα που ύστερα καλύφθηκε με μελάνι, δημιουργώντας μια εκτύπωση. Ένα από τα πολλά προβλήματα με αυτήν την μέθοδο, ήταν πως η μεταλλική πλάκα ήταν βαριά, ακριβή στην παραγωγή και χρειαζόταν πολύ χρόνο για να γυαλιστεί.
Το 1839, ο Σερ Τζον Χέρσελ, σκέφτηκε έναν τρόπο να φτιάξει το πρώτο γυάλινο αρνητικό αντί για μεταλλικό. Το ίδιο έτος, έφτιαξε τον όρο Φωτογραφία, από το Ελληνικό "Φως + γράφω". Ενώ η διαδικασία έγινε ευκολότερη, και το αποτέλεσμα ήταν καλύτερη, υπήρχε ακόμα αρκετός χρόνος μέχρι η φωτογραφία να γίνει κοινώς αναγνωρισμένη.
Στην αρχή η φωτογραφία χρησιμοποιήτο είτε σαν βοήθημα για την εργασία ενός καλλιτέχνη, είτε χρησιμοποιούσε τις ίδιες αρχές που χρησιμοποιούσαν οι καλλιτέχνες. Τα πρώτα κοινώς αναγνωρισμένα πορτρέτα ήταν συνήθως πορτραίτα είτε ενός ατόμου, είτε οικογενειακές φωτογραφίες για να κρατήσουν της αναμνήσεις. Εν τέλει, μετά από δεκαετίες βελτιώσεων και ρυθμίσεων, η μαζική χρήση φωτογραφικών μηχανών ξεκίνησε με την μηχανή του Ήστμαν Κόντακ. Βγήκε στην αγορά το 1888 με το σλόγκαν "Εσείς πατάτε το κουμπί, εμείς κάνουμε τα υπόλοιπα".
Το 1901, η Kodak Brownie ξεκίνησε, και έγινε η πρώτη επαγγελματική μηχανή στην αγορά διαθέσιμη στην μεσαία τάξη. Η μηχανή λάμβανε μόνο ασπρόμαυρες λήψεις, αλλά ήταν παρ'όλα αυτά πολύ δημοφιλής εξαιτίας της αποτελεσματικότητάς της και της ευκολίας χρήσης της. Η έγχρωμη φωτογραφία, παρά το γεγονός οτι εξερευνήθηκε κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα, δεν έγινε εμπορικά χρήσιμη μέχρι την μέση του 20ου αιώνα. Οι επιστήμονες στην αρχή του αιώνα δεν μπορούσαν να διατηρήσουν το χρώμα για αρκετό διάστημα, αφού τα χρώματα χάνονταν με τον χρόνο εξαιτίας των χημικών συνθέσεών τους. Αρκετές μέθοδου έγχρωμης φωτογραφίας έγιναν πατέντες από το 1862 και έπειτα από δύο Γάλλους εφευρέτες: Τον Λουί Ντουκώ ντε Χορόν και τον Σαρλέκ Κρος Πρακτικάλ, που, παρ'όλα αυτά, εργάστηκαν αυτόνομα.
Τελικά, η πρώτη πρακτική έγχρωμη πλάκα έφτασε στην αγορά το 1907. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε βασιζόταν σε μια οθόνη από φίλτρα. Η οθόνη άφηνε φιλτραρισμένο κόκκινο, πράσινο και/ή μπλε φως να περάσει, και μετά εμφανιζόταν σε ένα αρνητικό, το οποίο αργότερα αναστρεφόταν σε θετικό. Η χρήση της ίδιας οθόνης αργότερα στην επεξεργασία της εκτύπωσης, είχε ως αποτέλεσμα μια έγχρωμη φωτογραφία που διατηρούσε το χρώμα. Η τεχνολογία, αν και ελαφρώς αλλαγμένη, είναι αυτή που εφαρμόζεται ακόμα κατά την επεξεργασία. Το κόκκινο, πράσινο και το μπλε είναι τα πρωτεύοντα χρώματα για την τηλεόραση και τις οθόνες των υπολογιστών, εξ'ου και το μοντέλο RGB σε πληθώρα εφαρμογών εικόνας.
Η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία, η εικόνα μιας κορδέλας ταρτάν, λήφθηκε το 1861 από τον διάσημο Σκοτσέζο φυσικό Τζέημς Κλερκ Μάξγουελλ, που έγινε διάσημος για την δουλειά του πάνω στον ηλεκτρομαγνητισμό. Παρά την τεράστια σημασία που είχε αυτή η φωτογραφία στην φωτογραφική βιομηχανία, ο Μάξγουελλ σπάνια μνημονεύεται γι αυτή. Ο λόγος είναι πως οι ανακαλύψεις του στο πεδίο της φυσικής απλά υπερκέρασαν αυτήν την επιτυχία.
Η πρώτη φωτογραφία που είχε έναν άνθρωπο ήταν η Λεωφόρος του Ναού, από τον Λουί Νταγκέρ, και λήφθηκε το 1839. Η έκθεση κράτησε για περίπου 10 λεπτά, οπότε ήταν ίσα ίσα εφικτό για την μηχανή να αποτυπώσει έναν άνθρωπο στον πολυάσχολο δρόμο, ωστόσο αποτύπωσε έναν άντρα που γυάλιζε τα παπούτσια του για αρκετό διάστημα ώστε να εμφανιστεί στην φωτογραφία.
Ονόματα στην Φωτογραφία.
Όταν η φωτογραφία άρχισε - και όσο ήταν αμφιλεγόμενη και γεμάτη αμφιβολία όσο ήταν - μόνο λίγοι άνθρωποι ένιωσαν οτι αξίζει να της δώσουν μια ευκαιρία. Ήταν αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που έκαναν την φωτογραφία να εξελιχθεί σε κάτι τόσο μεγάλο όπως η βιομηχανία που είναι στις μέρες μας. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι έφεραν επανάσταση στον τρόπο με τον οποίον οι φωτογραφίες λαμβάνονταν, βλέπονταν, κρίνονταν και αντιλαμβάνονταν. Εδώ έχουμε τους πιο σημαντικούς από αυτούς.
Άλφρεντ Στίγκλιτζ
Ενώ η εφεύρεση της φωτογραφίας οδήγησε σε νέες επιστημονικές επιτυχίες και στην ανάπτυξη του βιομηχανικού κόσμου, η φωτογραφία έγινε επίσης μέρος της καθημερινής ζωής και ένα καλλιτεχνικό κίνημα. Ένας από τους ανθρώπους πίσω από την φωτογραφία ως τέχνη, ήταν ο Άλφρεντ Στίγκλιτζ, ένας Αμερικανός φωτογράφος και προωθητής της μοντέρνας τέχνης. Πολλοί πιστεύουν πως ο Στίγκλιτζ είναι αυτός που έκανε την φωτογραφία την τέχνη που είναι σήμερα.
Ο Στίγκλιτζ εκτός από την φωτογραφία είναι ευρέως γνωστός για το πάθος του για το αβάν γκάρντ. Ο Άλφρεντ διατηρούσε αρκετές γκαλερί στην Νέα Υόρκη και εισήγαγε πολλούς από τους Ευρωπαίους καλλιτέχνες του αβάν γκαρντ στο κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών. Η δουλειά του με την φωτογραφία ήταν επαναστατική για το πως απεικόνιζε την νεκρή φύση και το τι έφερε στα φωτογραφικά πορτρέτα.
Αλλά το πιο σημαντικό ήταν αυτό που έδειξε ο Στίγκλιτζ, οτι οι φωτογράφοι είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες. Αυτός, μαζί με τον Φ. Χόλαντ Ντέι, ηγήθηκαν της Φωτο-Απόσχισης, το πρώτο καλλιτεχνικό κίνημα της φωτογραφίας, του οποίου ο πρωτεύων στόχος ήταν να δείξει οτι η φωτογραφία δεν αφορά μόνο το θέμα της εικόνας, αλλά και τον χειρισμό από τον φωτογράφο που οδήγησε στο θέμα να απεικονίζεται.
Ο Στίγκλιτζ έστησε διάφορες εκθέσεις στις οποίες οι φωτογραφίες κρίνονταν από φωτογράφους. Ενδιαφέρον έχει οτι εκείνη την εποχή, οι φωτογραφίες κρίνονταν κυρίως από ζωγράφους, αφού οι φωτογράφοι έδειχναν περισσότερο επιστήμονες. Ο Στίγκλιτζ επίσης προώθησε την φωτογραφία μέσω νέων περιοδικών όπως το "Camera Notes" και το "Camera Work".
Φελίξ Ναντάρ
Ο Φελίξ Ναντάρ, (ψευδώνυμο του Γκασπάρ-Φελίξ Τουρνασόν) ήταν ένας Γάλλος καρικατουρίστας, δημοσιογράφος και - όταν ανέτειλλε η φωτογραφία - έγινε φωτογράφος. Είναι περισσότερο γνωστός για την επαναστατική του χρήση τεχνητού φωτισμού στην φωτογραφία. Ο Ναντάρ ήταν καλός φίλος του Ιούλιου Βερν και λέγεται να ήταν αρκετά μεγάλη πηγή έμπνευσης για τον συγγραφέα: πιστεύεται πως ήταν η πηγή για τον χαρακτήρα του Μισέλ Αρντάν στο "Από την Γη στην Σελήνη". Ο Ναντάρ έχει διακριθεί για την δημοσίευση της πρώτης φωτογραφικής συνέντευξης το 1886.
Παρά τις κάποιες επαναστατικές του ιδέες, τα πορτρέτα του Ναντάρ ακολουθούν τις ίδιες αρχές των πορτραίτων των καλών τεχνών. Είναι γνωστός για την απεικόνιση διάφορων διασημοτήτων, όπως ο Ιούλιος Βέρν, ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Πιοτρ Κροπότκιν και ο Τζόρτζ Σαντ. Όπως μπορείτε να δείτε στην εικόνα παρακάτω, αυτά τα πορτρέτα ήταν απλώς αναπαραστάσεις των συνηθισμένων πορτρέτων, με κλασσική σύνθεση και στυλ.
Ανρί Καρτιέ Μπρεσσόν
Ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσσόν ήταν ένας Γάλλος Φωτογράφος που πιστεύεται πως ήταν ο πατέρας της φωτοδημοσιογραφίας. Ο Καρτιέ Μπρεσσόν είναι περισσότερο διάσημος για την δημιουργία της "φωτογραφίας δρόμου" ως στυλ φωτοδημοσιογραφίας. Γύρω στην ηλικία των 23, ο νεαρός άντρας βρήκε ένα ενδιαφέρον στην φωτογραφία και άφησε την ζωγραφική εξαιτίας της. "Ξαφνικά κατάλαβα οτι η φωτογραφία μπορεί να φτιάξει την αιωνιότητα σε ένα δευτερόλεπτο" θα εξηγούσε αργότερα. Περιέργως, θα τραβούσε τις πρώτες του φωτογραφίες σε όλο τον κόσμο, αλλά θα απέφευγε την γενέτειρά του Γαλλία. Η πρώτη του έκθεση έλαβε χώρα στην γκαλερί του Τζούλιαν Λέβυ στην Νέα Υόρκη το 1932. Οι πρώτες δημοσιογραφικές φωτογραφίες του Καρτιέ Μπρεσσόν τραβήχτηκαν στην στέψη του Γεωργίου του 6ου στο Λονδίνο, ωστόσο καμμία από αυτές δεν απεικόνιζε τον ίδιο τον Βασιλιά.
Η δουλειά του Γάλλου έχουν εμπνεύσει γενιές από φωτογράφους και δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο. Παρά το γεγονός οτι είναι αφηγηματικές, οι φωτογραφίες του είναι επίσης καλλιτεχνικές. Αφήνοντας τα εγκόσμια το 2004, ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσσόν άφησε μια κληρονομία και μια φιλοσοφία πίσω του. Η χρήση της μηχανής των 35 χιλιοστών έκανε αυτό το φορμά το στάνταρντ, και οι ρήσεις του υπάρχουν σε πολλά θεωρητικά βιβλία φωτογραφίας. Παρά όλη την φήμη και σημασία του, υπάρχουν πολύ λίγες φωτογραφίες του ανθρώπου. Απεχθανόταν να φωτογραφίζεται, επειδή ντρεπόταν για την φήμη του.
Κοιτάζοντας Μπροστά
Το επόμενο άρθρο σε αυτήν την ιστορική σειρά, θα κοιτά τα 1940-80, καλύπτοντας την εφέυρεση των πολύχρωμων αρνητικών, μέχρι την εισαγωγή των Πολαρόιντ και Fujifim στιγμιαίων μηχανών. Θα εξερευνήσουμε επίσης την ιστορία του πως η φωτογραφία έγινε στοιχείο προπαγάνδας και γιατί κατέληξε να χρησιμοποιείται στα διαφημιστικά παράγωγα και στην προώθηση.
