ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ #Καλοκαιρινές διακοπές της εποχής...

 

Τελείωναν τα σχολεία και η αγωνία στην αυλή αν πέρασες την τάξη.

Δεν είχε και μεγάλη σημασία ο βαθμός.
"...το χαρτί να πάρεις γιατί χωρίς αυτό σε βλέπω με κασελάκι στην Ομόνοια..."
Συνηθισμένη ατάκα...
Ένας ταβλάς δηλαδή σαν μεγάλος δίσκος σερβιρίσματος με ένα λουρί που περνούσε
στον λαιμό.
Μπορεί να πουλούσε ο μικρός οτιδήποτε ....τσατσάρες...κορδόνια για τα παπούτσια
που είχαν κατανάλωση τότε.
Μόνον αυτά άλλαζες ....
Τώρα τι θα έκανες το χαρτί ήταν μια άλλη ιστορία.
Η πρώτη σκέψη να δώσεις εξετάσεις για το γυμνάσιο που τότε φάνταζε σαν κάτι
πολύ μεγάλο.
Όταν όμως η οικογένεια είχε οικονομικό πρόβλημα η λύση του νυκτερινού
ήταν η καλύτερη.
Είχε και τεχνικές βραδυνές σχολές.
Όταν υπήρχαν προβλήματα στην οικογένεια όχι μόνον οικονομικά την απόφαση
θα την έπαιρναν οι αυλικοί.
Θα έβαζαν πλάτη που λέμε σήμερα....
Οι καλοκαιρινοί μήνες για τα μεγαλύτερα παιδιά σήμαιναν θαλάσσια μπάνια
Κυριακές και αργίες μόνον.
Οι υπόλοιπες ήταν ημέρες εργασίας....στον παγοπώλη...στον γαλατά...στον μπακάλη
της γειτονιάς και για τους τολμηρότερους στην αγορά του Κέντρου της Αθήνας
από όπου έπαιρνες το μεταπτυχιακό της ζωής.
Αν είχες γνωστό θα σε έστελνε συστημμένο κάπου.
Διαφορετικά θα έμπαινες να ρωτήσεις σε όποια βιτρίνα υπήρχε το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ.
Οπότε περίμενες την Κυριακή για να πάς οικογενειακώς στο Σύνταγμα στην αφετηρία των λεωφορείων για τον Άλιμο.
Σε έβαζαν οι προηγούμενοι στο λεωφορείο και εσύ τους επόμενους για να φτάσεις
στην θάλασσα αξιολύπητος.