Στη ζωή έμαθα ότι υπάρχουν τα μικρά αντίο και το μεγάλο αντίο που δίνει το τέλος. Τα μικρά αντίο είναι αυτά που λες όταν έχεις πληγωθεί αλλά αντέχεις να μείνεις λίγο ακόμη και παρακαλάς ο άλλος να κάνει την υπέρβαση και να σου ζητήσει να μείνεις.
Πολλές φορές τα λες και δεν τα εννοείς. Τα λες εν βρασμώ ψυχής ή με γεμάτο το μυαλό αμφιβολίες. Δεν θες πραγματικά να το πεις όμως στιγμιαία φτάνεις στα όρια σου και το ξεστομίζεις το ρημάδι το “αντίο”.
Εμείς οι γυναίκες είναι αλήθεια λέμε περισσότερες φορές “αντίο” γιατί πληγωνόμαστε πιο εύκολα, γιατί όλα στο μυαλό μας είναι κάποτε μπερδεμένα. Γιατί υπάρχουν οι υποψίες που μας τρώνε το μυαλό όταν ο άλλος δεν είναι ξεκάθαρος απέναντί μας.
Όταν μας πληγώνει ενσυνείδητα ή χωρίς να το θέλει. Κατά βάθος ζητούμε έναν άνθρωπο που να μας διεκδικεί και να μας δίνει τη σημασία και την αγάπη που αξίζουμε.
Είμαστε και μόνες μας δυνατές, όμως αν θες να είσαι δίπλα μας πρέπει να ξέρεις να δίνεις. Να δίνεις χωρίς εγωισμό, να ανέχεσαι τα νάζια και τα παράπονά μας, να μας καλοπιάνεις και να μας δίνεις απλόχερα αγάπη κι ηδονή. Και θα ανταμείβεσαι πάντα. Γιατί οι δυνατοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να εκμεταλλευτούν κάποιον για να ταΐσουν τις ανασφάλειές τους. Απλά θέλουν να παίρνουν όσα δίνουν.
Η αγάπη δεν είναι τυφλή όπως η δικαιοσύνη. Επιβιώνει μόνο όταν είναι δίκαιη. Όσο κι αν αυτή η ρεαλιστική διατύπωση δεν ταιριάζει σε κάτι τόσο ρομαντικό όσο η “αγάπη”. Γιατί την αγάπη την κάνουν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι πνίγονται όταν νιώθουν ότι αδικούνται, κάποτε γίνονται και κακοί.
Κάποια στιγμή, όμως, τα μικρά “αντίο” είναι προμηνύματα ότι κάποια στιγμή θα έρθει το μεγάλο “αντίο”. Προδίδουν κούραση. Προδίδουν ότι κάτι δεν είναι αρκετό, κάτι ενοχλεί, κάτι τελοσπάντων δεν πάει καλά. Προσπαθείς να περάσεις ένα μήνυμα με ένα “αντίο”.
