Όχι δεν είναι εύκολη… Η ζωή με αγχώδη διαταραχή και κρίσεις πανικού δεν είναι εύκολη. Για τους άλλους ανθρώπους οι στιγμές είναι απολαυστικές, η καθημερινότητα δεν γίνεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη εφιάλτης. Οι ανθρώπινες σχέσεις τους δεν επηρεάζονται, η δουλειά, οι μετακινήσεις, τα καθημερινά απλά πράγματα γίνονται με ευκολία και πολλές φορές με ευχάριστη διάθεση.
Για τους ανθρώπους που νοσούν από αγχώδη διαταραχή και κρίσεις πανικού, η ζωή δεν είναι απολαυστική. Η καθημερινότητά τους δεν είναι εύκολη. Ένα απλό σενάριο για το πώς
βιώνει το άτομο την αγχώδη διαταραχή, θα σας κάνει να κατανοήσετε πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν χωρίς φόβο.
«Είναι 7 το πρωί και ετοιμάζομαι για τη δουλειά μου. Εχθές το βράδυ βίωσα ακόμα μια έντονη κρίση πανικού που με εξάντλησε. Ήρθε ξαφνικά και δεν κατάφερα να την πολεμήσω. Οι σκέψεις ότι θα πάθω κάτι, την έκαναν ακόμα χειρότερη και τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Όταν πια πέρασε έπειτα από κάποια λεπτά, ψυχολογικά και σωματικά ήμουν κουρέλι. Ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος μετά από αυτό το ξέσπασμα του οργανισμού μου.
Σε λίγο θα φύγω για τη δουλειά , θα οδηγήσω στο κέντρο της Αθήνας για περίπου 20 λεπτά μέχρι να φτάσω στη δουλειά. Αυτά τα 20 λεπτά μέσα στην κίνηση μου φαίνονται βουνό, είμαι ήδη εξαντλημένη και ο φόβος μήπως βιώσω πάλι τον ίδιο εφιάλτη με κάνει ακόμα πιο αδύναμη. Πώς θα καταφέρω να δουλέψω… δεν έχω κουράγιο… το μόνο που θέλω είναι να επιστρέψω στο σπίτι να κλειστώ εκεί και να μην με αναστατώσει τίποτα..»
Ένα απλό παράδειγμα της αγχώδους διαταραχής στην καθημερινότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ασφάλεια στο σπίτι τους, κι έτσι παραιτούνται από την ζωή, καθηλώνονται σε δραστηριότητες που δεν τους δημιουργούν άγχος και ζουν στην ασφάλεια που έχουν δημιουργήσει.
Όμως τα όνειρα; Οι στόχοι; Η ίδια η ζωή… τι θα γίνουν; Φυσικά και τα άτομα που βιώνουν άγχος και πανικό κάνουν όνειρα, έχουν στόχους και θέλουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή… όμως είναι πολύ δύσκολο.
«Βγήκα για καφέ με τις φίλες μου, ήμουν τόσο χαρούμενη που θα τις συναντούσα. Ξαφνικά, κι ενώ ήμουν κεφάτη και χαμογελαστή, ένα σφίξιμο στο στήθος, τα χάλασε όλα… Άρχισα να ιδρώνω, το σώμα μου άρχισε να μουδιάζει και η καρδιά μου έλεγες θα βγει από το στέρνο μου. Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. Βγήκα να πάρω αέρα αλλά το σκηνικό γινόταν χειρότερο… με τη βοήθεια των φιλενάδων μου επέστρεψα σπίτι. Μετά από αυτό όσο και να θέλω να βγω έξω, να χαρώ τη ζωή δεν το τολμώ… μετά από αυτό η χαρά μου έσβησε».