ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΝ: Ο Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΕΡΓΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΘΑΥΜΑΖΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΤΟΥ ΟΧΙ…
Μπορεί με τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη χθες να πλημμύρισε ο κόσμος με πολιτικές αγιογραφίες και βιογραφικά του που τον εμφανίζουν να ήταν …μια ζωή ολόκληρη – από τότε που γεννήθηκε- κομμουνιστής, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ. Η πραγματικότητα η οποία στηρίζεται σε γεγονότα και ντοκουμέντα και την οποία φυσικά όλος αυτός ο συστημικός και ειδικά ο αριστερόστροφος εσμός επιχειρεί να την ΚΡΥΨΕΙ και να την αλλοιώσει…
Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεοδωράκης, στην ομιλία του στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο του Συντάγματος τον Φεβρουάριο του 2018 κατά της Προδοτικής συμφωνία των Πρεσπών είχε καταγγείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους αριστερούς που την έφεραν, αλλά είχε πει και χωρίς περιστροφές ότι “η πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του φασισμού είναι η αριστερίστικη…».
Αυτό που κρύβουν οι μόνιμοι πλαστογράφοι της Ιστορίας είναι ότι ο Θεοδωράκης υπήρξε ενεργό μέλος της ΕΟΝ- της Νεολαίας του Ιωάννη Μεταξά- και μάλιστα εθελοντικά. Όχι μόνο ο ίδιος δεν το έκρυψε ποτέ αλλά και δήλωνε πάντα υπερήφανος γι αυτό ενώ δεν έκρυβε και τον θαυμασμό του για τον Μεταξά, τονίζοντας την αγάπη που είχε και έδειξε με τις πράξεις του -και ειδικά με το ιστορικό ΟΧΙ του 1940- για την Ελλάδα. Εξάλλου, δεν είναι μόνο ο Θεοδωράκης που τα έχει αναγνωρίσει αυτά. Ένας άλλος αριστερός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε πει επανειλημμένα “ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε τον Μεταξά!”
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η “αριστερή διανόηση” που κυριάρχησε στον τόπο έχει φροντίσει να …εξαφανίσει ακόμη και τις δύο συνεντεύξεις στις οποίες, όλες κι όλες, είχε ερωτηθεί σχετικά ο Θεοδωράκης και είχε πει τα πράγματα με το όνομά τους .
Η πρώτη συνέντευξη ήταν στην εκπομπή της ΕΤ1 «Φώτα πορείας» με την Έλενα Ακρίτα η οποία ως βαμμένη αριστερή μάλιστα …δεν πίστευε στα αυτιά της ακούγοντάς τον να εξιστορεί εκείνα τα χρόνια της ζωής του.
Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος τους:
ΜΙΚΗΣ: Πέρασα τη σχολή του εθνικισμού, με την καλώς εννοούμενη έννοια. Νομίζω ότι η νεολαία του Μεταξά, στην οποίαν ήμουνα –και δεν ήμουν απλώς έτσι, δεν με πήραν απλώς–,
ΑΚΡΙΤΑ: Συγγνώμη, δεν το’ πιασα. Ήσασταν στη νεολαία του Μεταξά;
ΜΙΚΗΣ: Βέβαια! Όλοι ήμασταν στη νεολαία του Μεταξά. Δεν υπήρχε παιδί που να μην είναι στη νεολαία του Μεταξά.
ΑΚΡΙΤΑ: Α, επειδή ήταν υποχρεωτικό ήσασταν εκεί.
ΜΙΚΗΣ: Εγώ… δεν ήταν υποχρεωτικό… εγώ πήγα εθελοντικά.
Και στη συνέχεια, αναφερόμενος στην περίοδο και πριν τον Οκτώβριο του 1940, λέει:
ΜΙΚΗΣ: Μεταξάς μιλούσε πολύ για την πατρίδα. Γιατί πατριδογνωσία ήτανε. Ποτέ δε μας μίλησαν, ας πούμε, για κομμουνισμό, για αυτά. Δεν ξέραμε και τη λέξη… Και ξέρεις, όταν αυτοί βομβάρδισαν την Έλλη και βύθισαν την Έλλη, ας πούμε, όλος ο ελληνικός λαός, σηκώθηκε όλος, σύσσωμος εναντίον των Ιταλών. Είμεθα φλογεροί πατριώτες, όλοι οι Έλληνες. Και όταν έγινε ο πόλεμος, πρώτη φορά πήγαιναν τα παιδιά τραγουδώντας στον πόλεμο. Δεν ξανάγινε αυτό. Και η μητέρα τους κ.λπ. Ήταν ένα πανηγύρι ο πόλεμος. Αγαπούσαμε την πατρίδα μας. Επομένως λοιπόν, εγώ για την Ελλάδα, σιγά-σιγά, σχημάτισα μέσα μου μία εικόνα, που ήτανε μία εικόνα, ας το πούμε, μεταξύ ιδέας, γυναίκας,
ΑΚΡΙΤΑ: Με χλαμύδα και δάφνινο στεφάνι;
ΜΙΚΗΣ: Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, δεν ήταν αυτό. Όχι, όχι, δεν ήταν προσωπικό, δεν ήταν αυτό. Ήταν… ναι… και η Αθηνά ήταν ίσως μέσα. Ήταν ο απώτερος, ο τέλειος σκοπός μου.
ΑΚΡΙΤΑ: Αυτή η γυναίκα υπάρχει πάντα μέσα σας;
ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι!
ΑΚΡΙΤΑ: Σήμερα που μιλάμε, υπάρχει;
ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι, η Ελλάδα, ναι, ναι, ναι, ναι! Και έτσι, αυτό αγάπησα εγώ. Αυτό αγάπησα και αν δεις τη ζωή μου πως είναι, διψούσα τότε για να πάω, ας πούμε, να πολεμήσω εναντίον των Ιταλών. Ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ. Η κυβέρνηση είπε ΟΧΙ. Μαζί και’ γω!
Η δεύτερη ήταν πιο πρόσφατη, στην εκπομπή της ΝΕΤ «Στα άκρα» με τη Βίκυ Φλέσσα τον Ιανουάριο του 2010. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμά της:
ΜΙΚΗΣ:Ξέρετε, τότε υπήρχε η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας.
ΦΛΕΣΣΑ: Η ΕΟΝ.
ΜΙΚΗΣ:Το κακό, λέει ότι ήταν αντικομμουνιστική. Διότι δεν είχαμε ακούσει ούτε το όνομα κομμουνισμός, όπως θα σας δείξω τώρα. Εκείνο το οποίον μας γέμιζε το μυαλό,είναι ότι δημιουργούμε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό και είμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό. Εμείς. Ο δεύτερος είναι ο βυζαντινός και ο πρώτος είναι ο αρχαίος ελληνικός. Δηλαδή, ένας εθνικισμός με την καλή έννοια, γιατί δε μας λέγανε ότι, να πάμε να φάμε τους Τούρκους ή τους Βουλγάρους ή ποιους άλλους. Δεν ήταν εθνικισμός επιθετικός…
ΦΛΕΣΣΑ:Αναβίωσης της παλιάς αίγλης.
ΜΙΚΗΣ: Αναβίωσης, ναι, ναι! Και γι’ αυτό ακριβώς νομίζω, επειδή όλοι οι Έλληνες είχαμε εμποτιστεί με αυτά τα εθνικά ιδεώδη,
ΦΛΕΣΣΑ: Ήθελαν την περηφάνια. Την περηφάνια τους πίσω.
ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι. Οφείλεται και το ΟΧΙ όλου του λαού εις την…
ΦΛΕΣΣΑ: Το 40.
ΜΙΚΗΣ: Το 40, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο λαός στον πόλεμο. Το να βλέπει κανείς τα παιδιά να κατεβαίνουν απ’ τα χωριά για να πάρουνε το τρένο για να πάνε να σκοτωθούνε στο μέτωπο, αγκαλιά με τις μάνες, οι οποίες μάνες να τα φυλάνε και λένε “με τη νίκη”, “με τη νίκη” και όχι αυτά τα φρικτά που κάνουνε εδώ οι κυρίες μπροστά στα στρατόπεδα. Πάνε τα παιδιά τους να υπηρετήσουν στο στρατό οκτώ μήνες και ωρύονται. Εκεί αυτή η χωριάτα, έλεγε “με τη νίκη”. Για την Ελλάδα!
ΦΛΕΣΣΑ: Ή ταν ή επί τας, που λέμε.
ΜΙΚΗΣ: Ναι, ήταν κάτι πολύ σημαντικό που μου έχει μείνει ακόμα. Λοιπόν, η ΕΟΝ… κάθε Τετάρτη απόγευμα ήταν το μάθημα της εθνικής διαπαιδαγώγησης, που ήταν ομιλίες, όπου κάποιος δηλαδή, τέλος πάντων, μιλούσε για τη μάχη της Σαλαμίνας, για τη μάχη των Δερβενακίων, για το Μαραθώνα, τέτοια πράγματα, εθνικά. Και μετά γινότανε ορισμένες δοκιμές παρελάσεων μέσα στο προαύλιο του σχολείου μας. Εν δυο, εν δυο, εν δυο, αυτό ήταν όλο…
—————————— —–
Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε γράψει τότε – ως ενεργό μέλος της ΕΟΝ- και δύο ποιήματα με τα οποία υμνούσε τον Μεταξά. Είχαν δημοσιευθεί στο περιοδικό Νεολαία της ΕΟΝ και συγκεκριμένα στη στήλη «Η αλληλογραφία μας», το δεύτερο μάλιστα στις 28-9-1940, ακριβώς έναν μήνα πριν το ιστορικό ΟΧΙ. Το πρώτο ποίημα με τίτλο “Λόγια σκαπανέα” δημοσιεύθηκε, όπως μπορείτε να δείτε και στις σχετικές εικόνες-ντοκουμέντα, για να μην μπορεί να τα διαψεύσει κανείς, στο τεύχος της 17ης Φεβρουαρίου του 1940, στη σελίδα 641. Και το δεύτερο είχε τίτλο ‘Η ιστορική μας τετραετία‘ με αφορμή τη συμπλήρωση τετραετίας από την 4η Αυγούστου 1936. στο τεύχος της 28ης Σεπτεμβρίου 1940.
Τίποτε από αυτά δεν απαρνήθηκε, τίποτε από αυτά δεν “διέψευσε” ο Θεοδωράκης -όπως φαίνεται και από τις …εξαφανισμένες αυτές συνεντεύξεις- μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του
