Και ο Στέφανος Χίος θα φτιάξει κόμμα. Γιατί, όχι; Έχει ανοίξει το δικό του μηντιακό μαγαζί, τον έχουν μονίμως στο κυνήγι, κυκλοφορεί πάντα ως περιθώριο, διότι αυτό του γουστάρει, αυτό του ταιριάζει, όλα τον ευνοούν να γίνει και κομματάρχης. Με ποιες πιθανότητες; Με πόσες πιθανότητες να πετύχει το κόμμα του; Καμιά πιθανότητα.
Άλλο φτιάχνω κόμμα, άλλο κάνει καριέρα το κόμμα του. Οι συνθήκες μπορεί να ευνοούν το στήσιμο του νέου μαγαζιού, αλλά το κάθε κόμμα από το πουθενά δεν έχει τύχη ακόμα κι αν η πραγματικότητα της πολιτικής ζωής το αβαντάρει. Το φτιάχνει το κόμμα ο Χίος, όπως ο Τράγκας έκανε το δικό του. Και το εν γένει πολιτικό περιβάλλον είναι τέτοιο που σπρώχνει το κόμμα Μακελειό, στην πορεία, δηλαδή πολύ σύντομα, η φούσκα θα σκάσει.
Φούσκα το Ποτάμι, φούσκα το Μακελειό, το όποιο δεν έχει χαρακτηριστικά εργοστασιακού τύπου. Για παράδειγμα το κόμμα του Βελόπουλου. Μπήκε στη Βουλή χωρίς την ευλογία του συστήματος, που την είχε εξασφαλισμένη το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωρακη. Το οποίο Ποτάμι τράβηξε πολύ καλό κόσμο, και είχε τεράστια διαφήμιση και προβολή από όλα τα ΜΜΕ. Κι όμως πήγε άπατο.
Στο κόμμα του Στέφανου Χίου θα πάνε μεταχειρισμένες μπότες, κάτι δευτεράτζες, ονόματα με λάμψη κομπάρσου. Και το κόμμα του Χίου θα το σνομπάρουν τα ΜΜΕ. Αυτός, όμως , δεν είναι ο λόγος της αποτυχίας που θα γνωρίσει. Ένα κόμμα πιάνει αν έχει υποδομές εργοστασιακού τύπου. Μοιάζει με βιομηχανία που παράγει προϊόν πρώτης ανάγκης για τον κοσμάκη. Π.χ. νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο, κρέας, φάρμακα.
Μια τέτοια ''εργοστασιακή'' επιχείρηση στηρίζεται σ’ αυτό που λέγεται διαπλοκή. Είναι, δηλαδή, μπλεγμένη με το κράτος, με τον κόσμο, με τα κόμματα, με τα ΜΜΕ, με τις τράπεζες, με επιχειρηματίες. Τελειωμένη υπόθεση είναι το κόμμα, λέει ο Χίος. Και μπαμ να κάνει δεν θα καταφέρει, τελικά, να γίνει κατάσταση
