Ο Γιάννης Κολοβής, μαθητής της Τρίτης λυκείου, επιστρέφει στο σπίτι του στου Ζωγράφου κατά τις 9 το βράδυ. Εκεί βρίσκονται οι γονείς και ο μικρός του αδερφός, ηλικίας 10 ετών. Όλοι τους μαζεύονται στο υπνοδωμάτιο και βλέπουν τηλεόραση. Μετά από 45 λεπτά, τα δύο παιδιά φεύγουν και αφήνουν τους γονείς τους μόνους τους στην κρεβατοκάμαρα.
Ο πατέρας του, τότε, αρχίζει να παρενοχλεί σεξουαλικά τη μητέρα του που τον απωθεί και του ζητά να σταματήσει. Εκείνος, όμως, δεν το κάνει και αρχίζει να την τσιμπάει στα πόδια της με σκοπό να την πονέσει. Ο 18χρονος Γιάννης πηγαίνει στην τουαλέτα και ακούει τις φωνές της μητέρας του.
Πετάγεται έξω, μπαίνει στο δωμάτιο και βλέπει τον πατέρα του, με βγαλμένο το παντελόνι του, να είναι ξαπλωμένος πάνω της και να της κλείνει με τα χέρια του το στόμα και τη μύτη της για να μην ακούγεται. Αρχίζει να του φωνάζει αλλά εκείνος δεν σταματά. Προσπαθεί να τον απωθήσει, όμως δεν τα καταφέρνει, καθώς ο πατέρας του είναι πολύ πιο δυνατός από εκείνον.
Πηγαίνει στην κουζίνα, ανοίγει το συρτάρι και παίρνει ένα σφυρί. Γυρίζει πίσω και του λέει για ακόμη μια φορά: «πατέρα, άσε τη μητέρα». Εκείνος, όμως, τον αγνοεί ξανά. Τότε σηκώνει το σφυρί και αρχίζει να τον χτυπάει στην πλάτη και στο κεφάλι.
Του δίνει συνολικά δέκα σφυριές που τον αφήνουν αναίσθητο. Προσπαθεί να τον συνεφέρει, αλλά είναι αργά. Έχει πεθάνει. Στο σημείο φτάνουν άμεσα ασθενοφόρα και περιπολικά. Το ημερολόγιο γράφει 26 Φεβρουαρίου 1998. Ο 18χρονος Γιάννης Κολοβής μόλις είχε σκοτώσει τον πατέρα του.
«Δεν ήθελα να τον σκοτώσω, της έκανε κακό»
Ο έφηβος δράστης οδηγείται στο ανακριτικό γραφείο και εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια το χρονικό του φονικού. «Δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον τραβήξω από πάνω της. Νόμιζα, όμως, ότι θα της έκανε κακό, την πονούσε. Εκείνη τη στιγμή ούτε που θυμάμαι τι έγινε και πόσες φορές τον χτύπησα. Πήγα στην κουζίνα, το συρτάρι ήταν ανοιχτό και ούτε που κατάλαβα τι πήρα. Της είχε κλείσει το στόμα. Θόλωσα» σημειώνει δακρυσμένος μπροστά στην ανακρίτρια του 19ου Τακτικού Τμήματος και τον αρμόδιο εισαγγελέα.
Όπως εξηγεί ο ίδιος, η κακοποίηση της μητέρας του από την πατέρα του ήταν μια συνηθισμένη εικόνα στο σπίτι τους. Από μικρό παιδί θυμάται τον εαυτό του να γίνεται μάρτυρας πολύ σκληρών σκηνών. Μερικές φορές, μάλιστα, ο «πατέρας-αφέντης» φτάνει στο σημείο να βιάζει τη μητέρα του ακόμη και μπροστά στα μάτια των δύο γιων του που δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση.
Έξω από το ανακριτικό γραφείο βρίσκεται η μητέρα του, μαζί με τους φίλους, τους συμμαθητές και τους καθηγητές του σχολείου του Γιάννη που διατυμπανίζουν την αθωότητά του και προσπαθούν να το δώσουν κουράγιο. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς, τον προστατεύουν από τους φωτογραφικούς φακούς, προκειμένου να μην εκτεθεί το πρόσωπο του φίλου τους σ’ όλο το πανελλήνιο.
Ανάμεσα στους συμπαραστάτες του, βρίσκεται και ο λυκειάρχης του σχολείου που φοιτεί ο Γιάννης Κολοβής, Θρασύβουλος Σκίπας, ο οποίος τον χαρακτηρίζει ένα «ευγενικό, σεμνό, υπάκουο και πρόθυμο παιδί». «Ο Γιάννης ήταν για μας ο μαθητής του φτωχού διαμερίσματος και θα φροντίσουμε να τελειώσει το σχολείο» επισημαίνει στους δημοσιογράφους.
Ο δράστης δηλώνει μετανιωμένος και ζητά να παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα του και να του ζητήσει συγνώμη. Οι αστυνομικές αρχές, ωστόσο, απορρίπτουν τον αίτημά του και η ανακρίτρια, μαζί με τον εισαγγελέα, αποφασίζουν την προφυλάκισή του με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση.
Η δίκη που τον αθώωσε
Ο Γιάννης Κολοβής οδηγείται στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις 14 Ιανουαρίου 2000. Στο πλευρό του βρίσκεται για ακόμη μία φορά η μητέρα του, ενώ ως μάρτυρες κατηγορίας καλούνται οι δύο αδερφοί του θύματος και θείοι του δράστη. Δικηγόρος του 20χρονου πια δράστη είναι ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.
Ο ίδιος καταδικάζεται σε οκταετή ποινή φυλάκισης με αναστολή για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως εν βρασμώ ψυχικής ορμής, ωστόσο, δύο χρόνια, αργότερα, η ετυμηγορία του Μικτού Ορκωτού Εφετείου τα ανατρέπει όλα. Μετά από μια σύντομη ακροαματική διαδικασία, οι δικαστές αναγνωρίζουν έξι ελαφρυντικά και του επιδικάζουν, τελικά, ποινή φυλάκισης τριών ετών με τετραετή αναστολή για το αδίκημα της σκοπούμενης θανατηφόρου βλάβης.
Στην κατάθεσή της ενώπιον των δικαστών η μητέρα, Ευανθία Κολοβή, υπογραμμίζει ότι ο γιος της ήθελε να την προστατέψει. «Έπρεπε να είχα φύγει νωρίτερα», λέει, με τον πρόεδρο να της απαντά: «Μπορούσατε να βρείτε λύση αλλά δεν δούλευε το μυαλό σας. Δεν χρειαζόταν ούτε να σκοτωθείτε ούτε να χωρίσετε».
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, οι δικαστές καταλαβαίνουν ότι απέναντί τους δεν κάθεται ένας φονιάς αλλά ένα παιδί που, ορμώμενο από την αγάπη του για τη μητέρα του, προσπάθησε να τη σώσει, σκοτώνοντας άθελά του, τον πατέρα του. «Κοίταξε να διορθώσεις ό,τι έκανες, βοηθώντας την οικογένειά σου». Με αυτά τα λόγια ο πρόεδρος του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών εύχεται στον Γιάννη καλή επάνοδο στην κοινωνία και λύει τη συνεδρίαση.
Οι σκηνές που ακολουθούν έξω από την αίθουσα, με τη μητέρα να πέφτει στην αγκαλιά του γιου της και μαζί να κλαίνε με λυγμούς, συγκινούν το πανελλήνιο. Μια μεγάλη περιπέτεια μόλις είχε λήξει και για τους δυο τους.