“Αγκάθι” παραμένει το κυκλοφοριακό πρόβλημα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με το μποτιλιάρισμα να προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Οι άδειοι δρόμοι και οι λιγότεροι ρύποι στην αρχή της πανδημίας έχουν δώσει τη θέση τους στη σταδιακή επιστροφή της κυκλοφοριακής συμφόρησης.
Πλέον, η Αθήνα καταλαμβάνει την 30ή θέση στον χάρτη των πιο πολυσύχναστων πόλεων παγκοσμίως από την 35η που ήταν το 2020, ενώ ο μέσος οδηγός στο τρέχον έτος είχε 70 χαμένες ώρες μποτιλιαρισμένος, από τις 37 ώρες που είχε πέρυσι.
Η μελέτη για το μποτιλιάρισμα σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη
Ο μέσος όρος ταχύτητας στο κέντρο της Αθήνας είναι 24χλμ/ώρα, όταν πέρυσι ήταν 26 χλμ/ώρα και το 2019 ήταν 19 χλμ/ώρα. Περιφερειακά του κέντρου η μέση ταχύτητα είναι 35χλμ/ώρα, δηλαδή όσο πέρυσι, ενώ το 2019 ήταν 32 χλμ/ώρα.
Τέλος, μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας ο μέσος όρος ταχύτητας είναι 14 χλμ/ώρα, όταν πέρυσι ήταν 15χλμ/ώρα. Τα στοιχεία της εταιρείας αναλύσεων INRIX Inc, που ειδικεύεται στις μεταφορές, δείχνουν το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής πρωτεύουσας και όχι μόνο.
Φυσικά, πρόβλημα με μποτιλιάρισμα και μεγάλη κίνηση έχει και η Θεσσαλονίκη, η οποία βιώνει σαφώς πιο βελτιωμένες καταστάσεις σε σχέση με την Αθήνα. Βρίσκεται στην 48η θέση, παγκοσμίως, στον χάρτη των πολυσύχναστων πόλεων, ενώ ο μέσος οδηγός μέσα στο 2021 είχε συνολικά 22 χαμένες ώρες.
Ο μέσος όρος ταχύτητας το 2020 στο κέντρο της πόλης ήταν 20χλμ/ώρα, ενώ το 2019 ήταν μόλις 18 χλμ/ώρα. Λίγο πιο περιφερειακά η μέση ταχύτητα ήταν 23 χλμ/ώρα το 2020, έναντι 25χλμ/ώρα που ήταν το 2019. Μέσα στον αστικό ιστό ο μέσος όρος ταχύτητας ήταν 18χλμ/ώρα το 2020, έναντι 13χλμ/ώρα που ήταν το 2019.
Η μελέτη, την οποία υπογράφει ο αναλυτής της εταιρείας INRIX Inc, Bob Pishue, επεσήμανε ότι «η κίνηση στους δρόμους είναι ένας δείκτης στενά συνδεδεμένος με την οικονομική δραστηριότητα και την ανάκαμψη. Οι έντονες διαφορές είναι το αποτέλεσμα των διαφορετικών προσεγγίσεων των κυβερνήσεων στους περιορισμούς της πανδημίας, των δομών των πόλεων, των επιχειρηματικών κέντρων στο κέντρο της πόλης και της ικανότητας των εργαζομένων να δουλεύουν από απόσταση».
