Ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακοίνωσε πρόσφατα την εκλογή του, αλλά και της Κεντρικής Επιτροπής, από τα μέλη του κόμματος, κάτι που προκάλεσε σεισμό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ποικίλες αντιδράσεις.
Επ΄ αυτού ας θυμηθούμε λίγο το πρόσφατο παρελθόν.
Τον Αύγουστο του 2015, λόγω της συμφωνίας με τους εταίρους στην ΕΕ και την υπογραφή του νέου μνημονίου, αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ η πτέρυγα που ίδρυσε την ΛΑΕ ( αλλά και άλλοι μεμονωμένοι, διαφωνούντες με τον εν λόγω συμβιβασμό) και κατήλθε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όπου απέτυχε να μπει στη Βουλή.
Με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο επιβεβαιώθηκε η θέληση του προοδευτικού κόσμου για ευρωπαϊκή πορεία τη χώρας και για έναν μετασχηματισμό του πλειοψηφούντος κόμματος σε ένα δημοκρατικό χώρο ανοιχτό στην κοινωνία, μακριά από αδιέξοδες ιδεοληψίες και περιχαρακώσεις.
Κάτι αντίστοιχο διακηρύχτηκε και στο συνέδριο του 2016 όπου εξαγγέλθηκε η δημιουργία ενός σύγχρονου κόμματος που μπορεί να περιλαμβάνει και να εκφράσει την ευρύτερη κεντροαριστερά, το δημοκρατικό σοσιαλισμό, τις δυνάμεις που πιστεύουν στην πράσινη ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας και γενικά τους πολίτες που πιστεύουν στην πρόοδο, στον εκσυγχρονισμό και την καθαρότητα του πολιτικού συστήματος και της Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και στη συμμετοχική διακυβέρνηση.
Όπως αποδείχθηκε τα επόμενα ΠΕΝΤΕ (5) χρόνια οι διακηρύξεις αυτές ήταν κενές περιεχομένου καθότι, δεν έγινε τίποτα προς την κατεύθυνση του λεγόμενου ΄΄κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ΄΄, με συνέπεια στις Εκλογές των ΟΤΑ οι κομματικοί υποψήφιοι να κινηθούν σε γενικές γραμμές σε ποσοστά μεταξύ 3-7 %, αλλά κυρίως στις παρούσες προσυνεδριακές διαδικασίες όπου οι οργανώσεις έμειναν ΄΄κλειστές΄΄ και δεν προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κόσμου.
Τελευταίο παράδειγμα ελλιπούς κοινωνικής αναφοράς και απουσίας στους εργασιακούς χώρους ήταν η αδυναμία αυτού του πολιτικού χώρου, που κυβέρνησε πέντε χρόνια και ως αντιπολίτευση έλαβε ποσοστό 31%, να καταθέσει ψηφοδέλτιο στις εκλογές σημαντικού επιστημονικού συλλόγου.
Παρ΄ όλα αυτά όμως και πέραν του ότι ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, θα απευθυνθεί στα λίγες δεκάδες χιλιάδες μέλη του κόμματος για να εκλεγεί (κι όχι σε ένα ευρύτερο εκλογικό σώμα, που του έδωσε 31 και 37 %), δεν μπορεί κανείς καλοπροαίρετος να μη δει την κίνηση αυτή, θετικά.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον πάντως από όλη τη διαδικασία, είναι αν ο κόσμος που είχε στηρίξει το 2015 και το 2019 τον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που δεν ενσωματώθηκε σε αυτόν, συνεχίζει να τον στηρίζει ή βαρέθηκε να αναμένει το φως της ανανεωτικής ελπίδας, παρακολουθώντας πέντε χρόνια ως απλός θεατής τους διαγκωνισμούς των μηχανισμών για μια θέση κομματικής ή κυβερνητικής εξουσίας.
Εν τέλει χρήσιμο είναι να διαπιστώσει ο ενεργός πολίτης, αν ο χαμένος πολιτικός χρόνος των πέντε ετών ( με στασιμότητα, ατολμία κλπ ) και κυρίως τα αποτελέσματά του, ( απογοήτευση, περιθωριοποίηση του κόσμου) είναι μη αναστρέψιμα για την αξιωματική αντιπολίτευση και τον Αρχηγό της.
ΥΓ. Τα κόμματα σε μια αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, πρέπει να ανταγωνίζονται για το ποιος έκανε το καλύτερο δυνατό για τη χώρα, ποιος έχει το πιο σύγχρονο και ολοκληρωμένο σχέδιο με λύσεις για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία κι όχι να αλληλοκατηγορούνται ποιο έκανε τα χειρότερα.
