Η ιστορία της 24χρονης που κακοποίηθηκε σεξουαλικά σε δωμάτιο ξενοδοχείου και σε κατάσταση νάρκωσης θα τραβήξει, θα ανοίξει επικοινωνικά, διότι το θύμα άνοιξε το στόμα του.
Σ’ αυτό το νέο επεισόδιο άναντρου αντρικής βίας δεν κρίνεται βέβαια μόνο η 24χρονη, ούτε αυτοί που την εκμεταλλεύτηκαν χωρίς τη συναίνεση της, σύμφωνα με την καταγγελία της. Κρίνεται και ό,τι θεωρείται κοινωνικό αγαθό, από τα μμε και τη χλεχλεδοσύνη τους μέχρι το πολιτικό και δικαστικό προσωπικό.Η αλήθεια είναι ότι στη μεταπολεμική Ελλάδα δεν φωτίστηκε ο τύπος του πλουσιόπαιδου. Του καλομαθημένου, του σπουδαγμένου. Του γιου που τα βρίσκει έτοιμα. Δεν έχει ανάγκη να δουλέψει, αλλά και να σκεφτεί. Οι κωμωδίες στο ελληνικό θέατρο σκιτσάρησαν επιπόλαια τον μπούλη – από το αγγλικό bully – και την μπούλα, παιδιά του εργοστασιάρχη, του βιομήχανου, του εφοπλιστή.
Δεν είναι άχρηστα κορμιά όλα τα πλουσιόπαιδα, μάλιστα κάποια λες και μεγάλωσαν σε φτωχογειτονιές. Με την αγωνία αμέσως να δείξουν την αξία τους, πόσο οι ίδιοι μετράνε, και ότι δεν στηρίζονται στην αβάντα της οικογένειας. Συνήθως, τα παλιά χρόνια ο γιος του φτιαγμένου μπαμπά ήταν καλοπερασάκιας. Σήμερα, μέχρι που ξεπερνάει το σουξέ του μπαμπά στις μπίζνες.
Το κωλόπαιδο, το κωλοπλουσιόπαιδο είναι η ξεφτύλα του ανθρώπου. Ανίκανος να αξιολογήσει, να εκτιμήσει. Άδειος μέσα του. Χωρίς συναισθήματα. Δεν πονάει για τον διπλανό του, δεν τον υπολογίζει περισσότερο από ό,τι ένα γαϊδούρι, ένα γουρούνι. Ίσως διότι και ο ίδιος ασυνείδητα νοιώθει πως είναι γουρούνι, γαϊδούρι. Ένα τίποτα.
