«Έχω σκοτώσει άντρες, γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά, με τις πιο φρικτές μεθόδους. Ο τρόπος των εκτελέσεων μου ήταν με πιστόλι, με μαχαίρι, με πνιγμό, με δηλητήριο, με χαλασμένα φρένα στο αυτοκίνητο, με πυρκαγιά και με πολλά άλλα μέσα που ο περισσότερος κόσμος δυσκολεύεται να φανταστεί ότι μπορούν να αποτελέσουν φονικά εργαλεία. Και ποτέ μου δεν ένιωσα την παραμικρή ενοχή για όλες αυτές τις δολοφονίες…»
Μέσα από τις διεστραμμένα έξυπνες και εμπνευσμένες ιστορίες του, ο Γιώργος Λάμπρος περιγράφει τον Έλληνα του χθες και του σήμερα, τον Έλληνα της κρίσης και του κορωνοϊού. Τον Έλληνα που αποφασίζει ότι η μοίρα δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη και που θεωρεί ότι η ηθική είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.
Με άλλα λόγια…
Τον Έλληνα δολοφόνο.
