Είναι αυτονόητο ότι κάθε εισβολή σε άλλη χώρα και φυσικά αυτή της Ρωσίας είναι καταδικαστέα.
Καλό είναι όμως ο κάθε ελεύθερος πολίτης ( ιδίως ο Έλληνας που έχει βιώσει πολλές τραγωδίες) να βλέπει, να ακούει, να θυμάται ( κυρίως αυτό) και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα για κάθε περίπτωση.
Προς αυτή τη κατεύθυνση ας θυμηθούμε μερικές περιπτώσεις εισβολών και στρατιωτικών επεμβάσεων Δυτικών Χωρών ( Αμερικής κυρίως, αλλά και Αγγλίας, Γαλλίας, Τουρκίας, καθώς και συνολικά του ΝΑΤΟ) σε τρίτες χώρες, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μέχρι τη δεκαετία του 1980 είχαμε τέτοιες επεμβάσεις ( ενδεικτικά) στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στη Γουατεμάλα, στην Κούβα, στη Γρανάδα, στο Λίβανο στο Ελ Σαλβαδόρ και αλλού.
Μετά την κατάρρευση όμως της Ανατολικής Ευρώπης, μπορούμε να καταγράψουμε από τη δεκαετία του 1990, τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Σουδάν, στο Αφγανιστάν στην Υεμένη, ξανά στο Ιράκ, στη Σομαλία, στη Λιβύη στη Συρία κλπ.
Όσον αφορά τώρα τη Ρωσία καλό είναι να θυμόμαστε ότι, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και την πλήρη κυριαρχία της Δύσης στην Ανατολική Ευρώπη, υπήρξε η μεγάλη ευκαιρία να την εντάξει πλήρως ( όπως έκανε με τα υπόλοιπα ανατολικά κράτη) στη Δυτική λειτουργία, στους Δυτικούς οργανισμούς ( οικονομικούς, ασφάλειας ακόμη και αμυντικούς) και φυσικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν το έκανε, για λόγους που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου να αναλύσουμε.
Επειδή επίσης ακούω περιέργως και με έμφαση τελευταία ότι η επέμβαση της Ρωσίας είναι η πρώτη μεταπολεμικά στην Ευρώπη, αξίζει νομίζω να τονίσουμε ιδιαίτερα την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, την οποία επιμένουμε να ξεχνάμε, καθώς και (αυτό που μας πονάει περισσότερο), την εισβολή και κατοχή της Κύπρου από χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτές λοιπόν ήταν οι πρώτες επεμβάσεις- εισβολές σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο.
Αυτό βέβαια, θα πει κανείς ότι, απαλλάσσει σήμερα τη Ρωσία; Σαφέστατα όχι αλλά ενοχλεί αυτή η επιλεκτική μνήμη των ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και των Πολιτικών και Πολιτειακών παραγόντων της χώρας, τη στιγμή που παρά τις καταδίκες του ΟΗΕ , η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη από την η Τουρκία, η οποία ταυτόχρονα απειλεί μέχρι σήμερα με πόλεμο και παραβιάζει στρατιωτικά τα (εναέρια προς το παρόν) σύνορα Ευρωπαϊκής χώρας, χωρίς να μιλάει κανείς.
Χρήσιμο επίσης είναι να θυμόμαστε ότι σήμερα η Αμερική και το ΝΑΤΟ συντηρούν εκατοντάδες Βάσεις και διατηρούν εκατοντάδες χιλιάδες Στρατιωτικές δυνάμεις σε σχεδόν 160 Χώρες ( και στη δική μας) ανά τον κόσμο.
Ένα άλλο χρήσιμο στοιχείο είναι να εξετάσουμε ρεαλιστικά ποια δύναμη στον κόσμο επηρεάζει έμμεσα ή άμεσα όλα τα κράτη που γειτονεύουν με τη Ρωσία. Βαλτικές χώρες, Γεωργία, Πολωνία κλπ. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν ευθύνεται η Ρωσία που οι Αμερικάνοι ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τις γειτονικές της χώρες. Σαφέστατα ναι αν ταυτίσουμε τη Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση και τον τρόπο που ασκήθηκε η εξουσία στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Είναι έτσι όμως? Ο άνθρωπος που δημιούργησε το καθεστώς και έμεινε στην ιστορία δίνοντας το όνομά του σε όλη εκείνη τη περίοδο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ο Στάλιν και εξ αυτού και ο όρος Σταλινισμός. Ο Ιωσήφ Στάλιν όμως όπως ξέρουμε ήταν Γεωργιανός και όπως επίσης ξέρουμε, για σαράντα σχεδόν χρόνια, όποιος τολμούσε ( Ρώσος, Ουκρανός, Καζάκος, Λιθουανός, Πολωνός, Ουζμπέκος κλπ) να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του έπαιρνε τους γνωστούς δρόμους της Σιβηρίας στην καλύτερη περίπτωση και του θανάτου πολύ συχνά, είχε δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας.
Σαφώς και οι λαοί έχουν τις ευθύνες τους για τις πολιτικές επιλογές τους όμως πόσο εύκολα μπορούμε να καταδικάσουμε το λαό της Γεωργίας για το τέκνο της τον Στάλιν, της Γερμανίας για τον Χίτλερ, της Ιταλίας για τον Μουσολίνι και σήμερα της Ρωσίας για τον Πούτιν ή της Ουκρανίας για τον Ζελένσκι ο οποίος εξελέγη με τις ψήφους των Ρωσόφωνων ( Ρωσόφωνος κι ο ίδιος) κι έκανε τα τελείως αντίθετα από αυτά που είχε υποσχεθεί ( τους απαγόρευσε ακόμα και τη γλώσσα).
Κατά συνέπεια ας αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό όλα όσα ακούμε και να μην πέφτουμε στην παγίδα της προπαγάνδας από τη μία ή την άλλη πλευρά.
Όσον αφορά τώρα συγκεκριμένα στο ζήτημα της Ουκρανίας, καλό είναι να μην ξεχνάμε τις συμφωνίες του Μινσκ και αν τα βασικά σημεία αυτής τηρήθηκαν ή ελέχθησαν από τις εγγυήτριες δυνάμεις, καθότι η αφορμή για την εισβολή ήταν η καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων των Ρωσόφωνων και η δίωξη με κάθε αφορμή των πολιτών της Χώρας αυτής, που ζουν στην ανατολική πλευρά της.
Αυτό επίσης αποτελεί δικαιολογία για την εισβολή της Ρωσίας; H απάντηση και πάλι είναι όχι, αλλά θα πρέπει να εξετάζουμε όλα τα δεδομένα, καθότι και εμάς μας ενοχλεί όταν ακούμε για καταπάτηση δικαιωμάτων των δικών μας ομογενών σε γειτονική χώρα.
Γι αυτό ας είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί και στις αντιδράσεις σε γεωστρατηγικό επίπεδο και στις συμμαχίες μας.
Πέραν όλων αυτών, καθώς και το δράμα που βιώνει ο Ουκρανικός Λαός, ήρθε ένα άλλο νέο που πρέπει να μας προβληματίσει και αφορά τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, εκατό δις, από τη Γερμανία( που φαίνεται ότι άδραξε την ευκαιρία).
Αν αναλύσουμε με ουδέτερη ματιά τη μέχρι τώρα δράση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα δούμε ότι επιδίωξη της είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης ( κάτι που σε οικονομικό προς το παρόν πεδίο το κατάφερε), με συνέπεια όλοι σήμερα να μιλούν για Γερμανική Ευρώπη και όχι για Ευρωπαϊκή Γερμανία.
Η ανακοίνωση λοιπόν αυτή θα μπορούσε να δώσει ένα διαφορετικό μήνυμα, από αυτό που εξάγεται, αν (κατά το πρότυπο του παλαιού πυλώνα Εξωτερικών και Άμυνας) αφορούσε συνολικά στον Αμυντικό Τομέα της ΕΕ και συνακόλουθα στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Στρατού, που θα προστατεύει τα Ευρωπαϊκά και μόνο σύνορα με αμυντική καθαρά διάταξη.
Η μεμονωμένη ενέργεια όμως της Γερμανίας, έξω από το Ευρωπαϊκό πλαίσιο, δημιουργεί έντονο προβληματισμό και σκεπτικισμό, καθόσον με όλο αυτό το αμαρτωλό παρελθόν ( δύο παγκόσμιους πολέμους και εκατομμύρια θύματα) δημιουργεί φόβο και ερωτηματικά.
Συμπερασματικά καλό θα είναι, , να βλέπουμε όλη την εικόνα, να μη βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, να παραδειγματιζόμαστε από το παρελθόν και τα ιστορικά γεγονότα, να μην είμαστε επιλεκτικά αφοριστικοί και να έχουμε παγίως και έναντι όλων την ίδια στάση και δράση. Να υποστηρίζουμε με σαφήνεια το διεθνές δίκαιο σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις του, να είμαστε απέναντι σε όσους καταπατούν κυριαρχικά εδάφη άλλων κρατών, τα ανθρώπινα και πολιτισμικά δικαιώματα των πολιτών, χωρίς καμία έκπτωση και συμψηφισμούς.
