Διαβάζω ένα βιβλίο, μικρή σημασία έχει ποιο, με θέμα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήταν τόπος εξόντωσης όσων είχε μαζέψει εκεί μέσα το καθεστώς του Χίτλερ. Αδιανόητα πράγματα έκαναν στα Άουσβιτς και στα Νταχάου τα γερμανικά κτήνη, και κατόπιν εντολών των ανωτέρων αξιωματικών και διότι το ζητούσε η ανώμαλη ψυχή τους.
Τα καψόνια στο στρατό, στα δικά μας χρόνια, είναι της πλάκας αν τα συγκρίνουμε με τις θηριωδίες των ένστολων Γερμανών σε εβραίους, ομοφυλόφιλους και τσιγγάνους κι όσους είχαν τσουβαλιάσει στα Μαουτχάουζεν πριν τους στείλουν στους θαλάμους αερίων.
Τελείωσε ο πόλεμος το 1945 κι όλοι έλεγαν, και το εννοούσαν βαθειά, ''Ποτέ πια'', ''Δεν ξαναγίνεται πόλεμος'', ''Αδύνατον να επαναληφθεί'' αυτό που ντροπιάζει τον πολιτισμό, τον άνθρωπο και την Ευρώπη.
Ο άνθρωπος ξεχνάει, όμως. Κυριαρχούσε το σύνθημα με τη νίκη των Συμμάχων ''Να μη ξεχάσουμε''. Και ποια ήταν η συνέχεια; Άλλος Χίτλερ ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία. Όπως ο συνάδελφος του Χίτλερ είχε μπει στην Πολωνία, και δεν σταμάτησε εκεί.
Λάθος να λένε ότι ο άνθρωπος ξεχνάει. Ούτε ξεχνάει, ούτε θυμάται ο άνθρωπος. Μιλάει η φύση του, όχι η ασθενής μνήμη του. Κάνει, και ξανακάνει αυτά που καταδικάζει διότι αυτή είναι η φύση του. Η κατάρα που τον δέρνει από καταβολής.
