γράφει ο στήβεν αβραμίδης
Το καλοκαίρι ήρθε… Η εποχή της χαλαρότητα των ηθών, των εθίμων και των καθημερινών υποχρεώσεων. Η εποχή όμως και των υλιστικών απολαβών. Μέσα στην εποχή της διάλυσης, είναι απόλυτα απαραίτητη η κατανάλωση των συσσωρευμένων. Είναι η εποχή που δείχνει την διαφορά του ανθρώπου από το μυρμήγκι. Το μυρμήγκι αγωνίζεται για τον χειμώνα. Ο άνθρωπος, το τζιτζίκι, κόπτεται για το καλοκαίρι. Εντάξει, όχι μόνος του πια. Υπάρχουν και τα θαλλασοδάνεια να τον βοηθούν, αλλά ας μη μένουμε σε λεπτομέρειες.
Αρχίζει λοιπόν το καλοκαίρι, αρχίζουν και οι διακοπές. Μου αρέσουν οι κοπές και οι ρήξεις. Λογικά μου αρέσουν και τα σύνθετα: οι διακοπές. Δεν είναι, ρε παιδί μου, απλές κοπές, σαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα. Είναι κοπές με ''διά'' μπροστά. Διά και κοπές.
Απέραντη ελληνική γλώσσα. Διά της κοπής θα παραχθεί έργο σπουδαίο. Διακόπτεις από κάτι. Και αφού ξεκόπτεις, φορτώνεις τις μπαταρίες, ούτως ώστε να αντέξεις μεγάλο χρονικό διάστημα στην παραγωγική διαδικασία. Πού; Στην Ελλάδα.
Θέλω να κάνω μια ερώτηση: Ο Έλληνας από τι διακόπτει; Είναι πραγματικές οι διακοπές του ή μια ετησίως επαναληπτική ρουτινιάρικη υπόθεση παραδοσιακής υποχρεωτικής ελληνικής κατινίστικης διαδικασίας; Τον χειμώνα δουλεύεις, το καλοκαίρι κάθεσαι. Άρα κι ο χειμώνας με την καθημερινότητα του είναι διακοπές από αυτό, που ο μέσος Έλληνας εκλαμβάνει σαν καλοκαιρινή συνεύρεση με την κατάντια του. Δηλαδή την συμβίωση με την γυναίκα του, που την πήρε για την προίκα της. Ή την πήρε από έρωτα, αλλά τώρα την βαρέθηκε. Την συνύπαρξη με τα παιδιά του, που όλη την μέρα του τα κάνουνε τούμπανα με τις συνεχείς φιλόφρονες απαιτήσεις τους, αποδεικνύοντας του ότι είναι ανίκανος και άπορος. Ή την συμβιβασμένη παρέα με την πεθερά και τον πεθερό, κι ίσως και με το υπόλοιπο συγγενολόι.
Βρε, όλο τον χειμώνα αυτούς τους βλέπει κάθε μέρα. Σε αυτό το σπίτι ζει. Και αντί να διακόψει το καλοκαίρι, σε εκείνων το σπίτι θα πάει για να την βγάλει τζάμπα. Με τους ίδιους θα συναλλάσσεται στον πρωινό ή απογευματινό καφέ , στα ταβερνάκια της παραλίας, στις ομπρέλες της θάλασσας, ή στα ορεινά κωλόσπιτα. Σε μέρη που θα του μαυρίσουν την ψυχή, εκεί που δεν του επιτρέπεται ούτε καν να μιλάει, αφού άλλοι τον φιλοξενούν και πληρώνουν, και του εξασφαλίζουν το τζάμπα. Είναι πολύ τζαμπατζής ο Έλληνας.
Και γι’ αυτό είναι ψεύτης. Να πείσει τον διπλανό του ότι πέρασε καλά. Ποιοτικά, με καλή παρέα σε μαγευτικές αμμουδιές, ή σε απίθανες χαράδρες. Σε κάτι κωλοχώρια, ή σε κάτι θλιβερά υγρόσπιτα χωρίς κλιματιστικά, που έχει ακόμα και στο χειρότερο γραφείο του δημοσίου, ή και στο τελευταίο βαγόνι του τραίνου. Με τους μουσαμάδες, τις μύγες, και την κατεβασιά στην πανβρώμικη παραλία με την οικογένεια ή την πεθερά, να χαζεύει τα strings ή ό,τι του λείπει. Ή στην πλατεία του μεσογειακού χωριού με το τσίπουρο, που αποτελεί το τοπικής προέλευσης ψυχοφάρμακο. Και να μιλάει και να τα διηγείται. Που; Στον διπλανό του, που κι αυτός έκανε ακριβώς τα ίδια, αλλά όχι ακριβώς τα ίδια, αλλά όχι στην Τρυγώνα, αλλά στην κάτω Τραχανοπλαγιά.
Και ο Έλληνας να μην μαθαίνει και να προγραμματίζει διακοπές και του χρόνου. Τελικά έκανε διακοπές; Έτσι λέει. Διέκοψε από την δουλειά. Μα μόνο η δουλειά μπορεί να σου δώσει τον τρόπο, ή ακόμα και το άλλοθι για να περάσεις καλά. Οι διακοπές λοιπόν, άσχετα αν οφείλονται στη δουλειά, δεν θα έπρεπε να είναι ποτέ από αυτήν. Μόνο από όλα τα άλλα. Τις πραγματικές φυλακές.
Δυστυχώς όμως, στις διακοπές, δεν ξεφεύγεις από όλα τα άλλα, αλλά τα μεγεθύνεις χειρότερα. Διότι ενώ ξεφεύγεις από την καθημερινή ρουτίνα, λούζεσαι όλα αυτά που η μοντέρνα κοινωνική ηθική δεν σε αφήνει να παραδέχεσαι. Έρχεσαι μπροστά στον εαυτό σου και τις επιλογές του, που πάντα είναι λάθη του παρελθόντος. Συγγενολόι γαμημένο. Αν είσαι και οικονομικά εξαρτημένος; Καλά στερνά… Και επειδή πρακτικά δεν διακόπτεις από τίποτα, τελικά, μετά την περίοδο αυτή, αισθάνεσαι πιο κουρασμένος και ψάχνεις την επανέναρξη της εργασιακής ρουτίνας για να ξεκουραστείς.
Είμαι υπερβολικός; Μπορεί. Δεν επιμένω. Όμως έρχεται και η στατιστική του οικογενειακού δικαίου, που αναφέρει ότι το 65% των διαζυγίων οφείλεται στις διακοπές. Δηλαδή ότι στην διάρκεια των διακοπών, φανερώνονται τα πάντα: Η πλήξη, η ανυπόφορη γκρίνια, το λάθος και το σπάσιμο της μαλακίας που λέγεται οικογένεια σαν κύτταρο, κοινωνία σαν οργανισμός, και ηθική σαν δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη.
Τα διαζύγια είναι το 50% των γάμων. Άρα το 33% χωρίζει στις διακοπές. Για το υπόλοιπο ποσοστό, στοιχεία στατιστικά δεν έχω. Όμως έχω την πεποίθηση της βαρεμάρας, της ανικανότητας, της ατολμίας και της σύνθλιψης του μοντέρνου ανθρώπου, που είναι κλασικό τετραπάτωμο club sandwich.
Πιεσμένος από γονείς και παιδιά. Από πεθερά και γυναίκα, που είναι ακριβώς το ίδιο με διαφορά κάποια χρόνια. Διαφορά φάσεως ημιτόνου λέγεται αυτό στην τριγωνομετρία. Πιεσμένος για καλοκαιρινό ξόδεμα χρημάτων, που μετριέται ουσιαστικά με την αντίστοιχη απώλεια μιας χειμερινής βίζιτας, μιας θέσεως στην κερκίδα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ενός ποτού στο Diamonds & Pearls. Κάτι που διώχνει την πίεση.
"Τόσα απωθημένα έχεις μωρέ;” θα ρωτήσει κάποιος. Όχι. Έχω το κανό, το ψαροντούφεκο, το ποτό, το διάβασμα και το γράψιμο. Έχω ενδιαφέροντα για τον εαυτό μου διότι αυτόν ψάχνω να βρω. Και όποιος θέλει ακολουθεί στην πυθαγόρεια διαδρομή, άνθρωπος - κόσμος - Θεός. Δεν νομίζω ότι ο διπλανός μου θα με βοηθήσει να βρω εμένα.
Έχω όμως και μια άλλη βεβαιότητα. Ότι οι διακοπές είναι μόνον για τους τεμπέληδες. Που είναι δήθεν κουρασμένοι. Και αχάριστοι σίγουρα, για το προνόμιο της εργασίας. Στην παραγωγή δεν υπάρχει διακοπή. Ειδικά όταν οι διακοπές σε κάνουν πιο κουρασμένο, πιο ψεύτικο, πιο παχύ και πιο κοιμισμένο. Και πιο αλλοιωμένο και πιο γκαντέμη. Δεν περνάω καλά στις διακοπές. Παρ’ όλο που δεν δουλεύω και δεν ξεφεύγω από την ψυχική κοινωνική μιζέρια, γυρνάω αποκαμωμένος. Περιμένω τον χειμώνα. Τότε θα κάνω διακοπές παράγοντας, και θα ξεκουραστώ εντελώς. Όταν τελειώσουν οι διακοπές και θα ξαναμπώ στην μακάρια ρουτίνα μου.
