Ο θάνατος μίας 22χρονης δεν αρκεί από μόνος του να γίνει η αρχή του ιρανικού «Μαύρου Κύκνου», ενός αιφνίδιου «τυχαίου» γεγονότος που μπορεί να ανατρέψει χρόνιες καταστάσεις. Στην περίπτωση του Ιράν, το «σπίρτο» του θανάτου της 22χρονης Αμινί έκατσε πάνω σε μία καύσιμη ύλη δεκαετιών και σε μία σύνθετη, όσο και ευαίσθητη, γεωπολιτική συγκυρία σύνθετων ζητημάτων.
Πρώτα απ’ όλα το Ιράν δεν είναι μία χώρα σε «κανονική κατάσταση» αλλά μία χώρα σε σχεδόν μόνιμη επιφυλακή και επαγρύπνηση από την ισλαμική επανάσταση του 1979. Η χώρα αυτή, μολονότι δεσπόζει στην περιοχή του Περσικού με τη βαρύτητα των αμύθητων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, των εκτενών γόνιμων εδαφών και ενός μορφωμένου και νεανικού (ως επί το πλείστον) πληθυσμού περίπου 85 εκατομμυρίων ανθρώπων, δίνει εδώ και δεκαετίες μάχη οικονομικής και πολιτικής αυτάρκειας.
Γεωπολιτική
Η μάχη δίνεται απέναντι στους αδίστακτους γυπαετούς της ∆ύσης που καταπίνουν ολόκληρες χώρες με το πρόσχημα του «εκδημοκρατισμού» και της ελευθερίας (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, πρώην Γιουγκοσλαβία, δεκάδες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής πλούσιες σε ορυκτό πλούτο και άλλες πρώτες ύλες). ∆εν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως το Ιράν, τις τελευταίες δεκαετίες, στενάζει από τις βαρύτατες οικονομικές, χρηματοπιστωτικές, εμπορικές κυρώσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ προκαλούν τεράστιες ελλείψεις στο σύστημα υγείας, περίθαλψης και πρόνοιας με αποτέλεσμα ακόμη και ειδικοί εισηγητές του ΟΗΕ να μιλούν για κατάφωρη παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να προτείνουν την άμεση άρση τους.
Εξαιτίας των ασφυκτικών δυτικών κυρώσεων αλλά και της αδυναμίας του ιρανικού καθεστώτος να βρει ικανό αριθμό διεξόδων στις κρίσεις που προκαλεί, παράλληλα, και το στρεβλό σύστημα ανάπτυξης που έχει το ίδιο θεσπίσει επί δεκαετίες, ο ιρανικός λαός ζει με τον δικό του τρόπο το εξής τραγικό οξύμωρο: Ζει, αφενός σε μία γη πλούσια σε ορυκτό πλούτο και πρώτες ύλες και παλεύει αφετέρου, να επιβιώσει εγκλωβισμένος στη μέγγενη της φτώχειας.
Και αν οι «δημοκρατικοί» είναι -εκ του ασφαλούς- σταθερά στο πλευρό των γυναικών του Ιράν και στον αγώνα τους κατά της ισλαμικής καταπίεσης, δεν είναι κάθετοι απέναντι από τα κάθε λογής φεμιναζί «προοδευτικά» ανθρωπάκια που σιγοντάρουν τον ισλαμοφασισμό με το αζημίωτο, στο όνομα μιας γελοίας «διαφορετικότητας». Όταν για παράδειγμα, ο Μακρόν πέρασε νόμο για την απαγόρευση του χιτζαμπ σε αθλητικές εκδηλώσεις και κορίτσια κάτω των 18 ετών φώναζαν «Κάτω τα χέρια από τη μαντίλα μου», τώρα «στέκονται αλληλέγγυοι» στις γυναίκες του Ιράν. Μην ρωτάτε ποιοι. Οι απανταχού διεθνιστές και εναλλακτικοί. Έτσι, την επόμενη φορά όσοι κατέβουν σε διαδηλώσεις υπέρ της μπούργκας και υπέρ των λαθραίων, καλό είναι να θυμούνται ότι στην Τεχεράνη μια συνομήλικη τους πέθανε επειδή δεν τη φόρεσε σωστά. Και ας υπάρχει ξένος δάκτυλος για τις εξεγέρσεις…
Παράλληλα, ξεκίνησαν και τα δημοψηφίσματα στις αυτονομιστικές, φιλορωσικές επαρχίες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (στην ανατολική Ουκρανία), καθώς και στις περιοχές που βρίσκονται υπό ρωσική κατοχή στις επαρχίες Χερσώνα και Ζαπορίζια. Όπως μετέδωσαν ρωσικά Μέσα Ενημέρωσης, η ψηφοφορία αναμένεται να διαρκέσει ως τις 27 Σεπτεμβρίου.
Τα δημοψηφίσματα θα διεξαχθούν κανονικά και «δεν υπάρχει επιστροφή. Οι δημοκρατίες του Ντονμπάς και άλλα εδάφη θα γίνουν δεκτές στη Ρωσία», υπογράμμισε ο Μεντβέντεφ και πρόσθεσε ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα αναλάβουν την προστασία των εν λόγω περιοχών, κάνοντας λόγο ακόμη και για ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.
Παράλληλα, βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν απέναντι από τον σερβικό στρατό στο Κοσσυφοπέδιο όπου από τις 31 Ιουλίου η κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου επέβαλε αμοιβαιότητα στα ταξιδιωτικά έγγραφα και τις σερβικές πινακίδες αυτοκινήτων. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1999 που βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις παρατάσσονται απέναντι από σερβικές δυνάμεις στην άλλη πλευρά των θεωρούμενων «συνόρων» της Σερβίας με τη γενέθλια γη των Σέρβων, το Κοσσυφοπέδιο, που προέκυψαν από τον ακρωτηριασμό της Σερβίας το 1999 μετά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς.
