Κατά συρροή δολοφόνος, βιαστής, απαγωγέας, ληστής, ληστής τραπεζών, διαρρήκτης, εμπρηστής… αποτελούν λίγα από τα γνωρίσματα του Israel Keyes, την ώρα που η αναζήτηση για τα πιθανά θύματά του ακόμη και σήμερα δεν έχει τελειώσει.
Η οικογένεια του Israel Keyes
O Israel Keyes (07.01.1978 – 02.12.2012) γεννήθηκε στο Richmond της πολιτείας Γιούτα, στις Η.Π.Α. Ήταν το δεύτερο από τα 10 παιδιά των Jeffrey και Heidi Keyes, οι οποίοι ήταν μορμόνοι και ήταν μέλη της εκκλησίας Latter Day Saints.
Ως μορμόνοι, ήταν αντίθετοι με το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, την σύγχρονη ιατρική και το πολιτικό- κοινωνικό σύστημα. Η οικογένεια ζούσε απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, σε ένα δάσος, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Η μοναδική ανθρώπινη επαφή που είχαν ήταν με άλλους ομοϊδεάτες που συναντούσαν στην εκκλησία που ακολουθούσαν.
Σε ηλικία 5 ετών ο Israel μετακόμισε στο Colville της Washington, όταν η οικογένεια του αποχώρισε από τον μορμονισμό και έγινε μέλος σε δυο άλλες εκκλησίες, την Christian Israel Covenant και την Ark (Κιβωτός), γνωστή για την ρατσιστική ιδεολογία της, σύμφωνα με την οποία – πέρα από την γενική ανωτερότητα της λευκής φυλής – ακόμη και όσοι είναι μεν λευκοί αλλά δεν ανήκουν στην Ark, είναι υποδεέστεροι.
Η οικογένεια συνέχισε να ζει μέσα σε δάσος και για μια ακόμη φορά χωρίς ρεύμα.
Εκείνη την περίοδο η μοναδική τους παρέα ήταν με τη ομοϊδεάτη γειτονική οικογένεια του Chevie Kehoe ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα, το 1996, καταδικάστηκε για μία τριπλή δολοφονία.
Τα παιδικά του χρόνια
Όπως έχει αποδειχθεί ότι συμβαίνει σε πολλούς serial killers, ο Israel διασκέδαζε να σκοτώνει και να βασανίζει ζώα.
«Έδενα γάτες με σκοινί γύρω από ένα δέντρο κι ύστερα τις πυροβολούσα για να τις τραυματίσω. Διασκέδαζα αφάνταστα να βλέπω τη γάτα να τρέχει αιμόφυρτη γύρω γύρω από το δέντρο», είπε μετέπειτα κατά την ομολογία του στο FBI.
Ένας από τους ελάχιστους παιδικούς του φίλους, δήλωσε αργότερα ότι μία φορά, ο Israel πυροβόλησε ένα ελάφι και το τραυμάτισε θανάσιμα. Στη συνέχεια, αντί να το πυροβολήσει άλλη μια φορά ώστε να το σκοτώσει, επέλεξε να αρχίζει να το τεμαχίζει όσο το ζώο ήταν ακόμη ζωντανό.
Άλλο ένα «χόμπι» που διασκέδαζε τον Keyes και που αποτελεί γνώρισμα αρκετών serial killers είναι ότι έβαζε φωτιές στο δάσος και απολάμβανε να παρακολουθεί τους πυροσβέστες και τους γείτονες να προσπαθούν να τις σβήσουν.
Όταν ήταν μόλις 10 ετών ξεκίνησε τις κλοπές και τις διαρρήξεις.
Σύμφωνα με την ομολογία του στο FBI, στα 14 του χρόνια διάβασε το διάσημο βιβλίο «Mindhunter: inside the FBI’s elite serial crime unit» («στο μυαλό των σίριαλ κίλερς», εκδόσεις Μελάνι) των John Douglas και Mark Olshaker. Το βιβλίο αποτέλεσε λύτρωση για τον νεαρό Keyes όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνος του και υπήρχαν κι άλλοι στον κόσμο που σκέπτονταν σαν τον ίδιον.
Στα 18 του απαρνήθηκε τα πιστεύω της οικογένειας του και στράφηκε στον σατανισμό. Αυτό εξόργισε τον πατέρα του με συνέπεια να αποκληρώσει τον γιο του και να τον διώξει από το σπίτι.
Η πρώτη απόπειρα ανθρωποκτονίας
Σύμφωνα με την ομολογία του Israel Keyes στο FBI, στα 19 του χρόνια παρακολούθησε μία κοπέλα που έκανε μπάνιο στον ποταμό Deschutes, στο Oregon, μαζί με φίλους. Όταν η κοπέλα απομακρύνθηκε από την παρέα της, ο Keyes της επιτέθηκε. Απειλώντας την με μαχαίρι την οδήγησε στις κοντινές δημόσιες τουαλέτες, την έδεσε και την βίασε. Αν και σκόπευε στη συνέχεια να την σκοτώσει, εκείνη του μιλούσε ασταμάτητα για τη ζωή της και τον παρακαλούσε να την αφήσει να ζήσει ενώ του υποσχέθηκε ότι δεν θα έλεγε τίποτα σε κανέναν.
Του είπε μάλιστα ότι δεν χρειαζόταν να το κάνει αυτό γιατί ήταν ούτως η άλλως ένας όμορφος νεαρός και άνετα θα έβγαινε ραντεβού μαζί του.
Τελικά ο Keyes την άφησε να φύγει και πράγματι η κοπέλα ποτέ δεν τον κατήγγειλε. Παρόλα αυτά ο Keyes κατηγόρησε τον εαυτό του για την αδυναμία που έδειξε και υποσχέθηκε ότι δεν θα επαναλάβει ποτέ το ίδιο λάθος στο μέλλον.
Ο Keyes δήλωσε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν ήταν η πρώτη φορά που βίαζε κοπέλα – ήταν όμως η πρώτη φορά που είχε σκοπό στη συνέχεια να τη δολοφονήσει.
Η στρατιωτική του θητεία
Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1998, ο Israel Keyes κατατάχθηκε στον στρατό όπου υπηρέτησε στο Πεζικό. Το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του το πέρασε στο εξωτερικό, κυρίως στην Αίγυπτο. Τον Ιούλιο του 2001 απολύθηκε τιμητικά αφού του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Επιτεύγματος για την αξιέπαινη υπηρεσία του ως πυροβολητής.
Η σχέση του με την οικογένεια και η επαγγελματική σταδιοδρομία
Αμέσως μετά την απόλυση του από το στρατό έμεινε για 6 χρόνια στην περιοχή Neah Bay, με μία αυτόχθονη ινδιάνα. Το ζευγάρι έκανε μία κόρη, την Laney Keyes.
Το 2007 ο Keyes χώρισε με την κοπέλα του και πήγε να ζήσει μαζί με μία άλλη κοπέλα που είχε γνωρίσει μέσα από σελίδες γνωριμιών στο διαδίκτυο. Παίρνοντας μαζί του και την κόρη του, έμειναν οι τρεις τους στο σπίτι της κοπέλας στο Anchorage της Αλάσκα.
Εκεί ξεκίνησε την «Keyes construction» μια κατασκευαστική εταιρία όπου ο ίδιος διεύθυνε αλλά και εργαζόταν ως εργολάβος, τεχνίτης και οικοδόμος.
Δολοφονίες του Keyes
Τον Απρίλιο του 2009, ο Keyes πιστεύεται ότι δολοφόνησε την Debra Feldman στο Hackensack του New Jersey και στη συνέχεια έθαψε το σώμα της στο πάρκο της λίμνης Tupper της Νέας Υόρκης.
Στις 8 Ιουνίου 2011, εισέβαλε στο σπίτι του 48χρονου Bill και της 55χρονης Lorraine Currier στο Essex του Vermont. Αφού έδεσε και ακινητοποίησε το ζευγάρι, τους μετέφερε σε μια εγκαταλελειμμένη αγροικία. Εκεί βίασε την Lorraine. Ο Bill επιχείρησε να αποδράσει και να βοηθήσει τη σύζυγο του και ο Israel Keyes τον πυροβόλησε εν ψυχρώ. Λίγο αργότερα, μόλις ικανοποίησε τις ορέξεις του με την Lorraine, την στραγγάλισε.
Τα δύο πτώματα τεμάχισε και έβαλε σε σακούλες σκουπιδιών τις οποίες ισχυρίστηκε αργότερα ότι είχε κρύψει στο υπόγειο της αγροικίας.
Το τελευταίο θύμα
Την 1η Φεβρουαρίου 2012, στις 8 το απόγευμα ο Keyes βρέθηκε τυχαία στο καφέ «Common Grounds» στο Anchorage στην Αλάσκα. Το μαγαζί τακτοποιούσε για να κλείσει η 18χρονη υπάλληλος Samantha Koenig. Στο παράθυρο εμφανίστηκε ο Keyes και την παρακάλεσε να του φτιάξει έναν καφέ πριν κλείσει. Η Koenig του έφερε τον καφέ μέχρι το παράθυρο γιατί ο Keyes απέφευγε να μπει στο μαγαζί για να μην τον καταγράψουν οι κάμερες ασφαλείας. Μόλις πήρε στα χέρια του τον καφέ την απείλησε με ένα πιστόλι και της ζήτησε να μπει στο μαγαζί και να κλείσει τα φώτα. Η νεαρή κοπέλα εκτέλεσε τρομαγμένη τις οδηγίες του, σκεπτόμενη ότι επρόκειτο για ληστεία. Με τα φώτα κλειστά ο Keyes γνωρίζοντας ότι πλέον οι κάμερες δεν θα μπορούσαν να τον αποκαλύψουν, ακολούθησε την Koenig, την άρπαξε και την πήρε μαζί του.
Το επόμενο πράγμα που κατέγραψαν οι κάμερες ήταν αρκετή ώρα αργότερα όπου ο άγνωστος άντρας επέστρεψε μόνος του στο καφέ και μέσα στο σκοτάδι μάζεψε τα προσωπικά αντικείμενα της Koenig, το κινητό της και το πορτοφόλι της με την πιστωτική της κάρτα.
Η Koenig θεωρήθηκε πολύ γρήγορα αγνοούμενη, παρότι το αγόρι της έλαβε στο κινητό του ένα μήνυμα από το δικό της κινητό τηλέφωνο όπου του έγραφε ότι είχε βαρεθεί τα πάντα και επιθυμούσε να πάει για κάποιο διάστημα μόνη της διακοπές.
Από την κάμερα μιας άλλης επιχείρησης απέναντι από το καφέ φάνηκε η Koenig να μπαίνει μαζί με τον άγνωστο άντρα σε ένα λευκό ημι-φορτηγάκι chevy ’99. Οι πινακίδες όμως του αυτοκινήτου δεν καταγράφηκαν στις κάμερες και στην ευρύτερη περιοχή κυκλοφορούσαν περισσότερα από χίλια παρόμοια αυτοκίνητα.
Αναζήτηση λύτρων
Στις 13 Φεβρουαρίου, ένα νέο sms από το κινητό της Koenig προς το αγόρι της, έγραφε: «Πινακίδα στο πάρκο Connor κάτω από τη φωτογραφία του Albert. Δεν είναι όμορφη;»
Η αστυνομία μαζί με τους γονείς του θύματος πήγαν στο πάρκο και βρήκαν μια πινακίδα που πάνω της είχε κολληθεί ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία ενός αγνοούμενου σκύλου, με το όνομα «Albert». Από κάτω ακριβώς υπήρχε μία σακούλα όπου μέσα είχε τοποθετηθεί μία φωτογραφία. Ήταν η Koenig με το μαλλί πλεξούδες (κάτι που η ίδια δεν έκανε ποτέ) και την εφημερίδα «Anchorage Daily News» της συγκεκριμένης ημέρας. Η φωτογραφία ήταν λίγο θολή αλλά η κοπέλα αναγνωριζόταν ξεκάθαρα.
Επιπλέον μέσα στη σακούλα είχε τοποθετηθεί ένα σημείωμα όπου ζητούσε να γίνει κατάθεση 30.000 δολαρίων στον τραπεζικό λογαριασμό της Koenig.
Η αστυνομία θεώρησε ότι η φωτογραφία με την εφημερίδα της ημέρας αποδείκνυε ότι η Koenig ήταν ακόμη ζωντανή κι έτσι ζήτησαν από τους γονείς να κάνουν κάποια κατάθεση. Το σκεπτικό ήταν ότι ο απαγωγέας δεν θα μπορούσε να πάει στο ταμείο της τράπεζας να κάνει ανάληψη μεγάλου ποσού παρά θα περιορίζονταν σε ημερήσιες αναλήψεις 500 ευρώ που ήταν το μέγιστο ποσό που μπορούσε κανείς να σηκώσει από το ATM. Με αυτόν τον τρόπο έλπιζαν να παρακολουθούν τις κινήσεις της κάρτας και να τον συλλάβουν.
Παρότι η κάρτα χρησιμοποιήθηκε 4 φορές, στις κάμερες των ΑΤΜ φαινόταν ένας άντρας μεταμφιεσμένος. Την τελευταία φορά όμως στις κάμερες φάνηκε ένα λευκό Ford Focus πίσω από τον άντρα και οι αρχές υπόθεσαν ότι το αυτοκίνητο άνηκε στον απαγωγέα.
Η σύλληψη
Στις 13 Μαρτίου 2012, ο αστυνομικός Chris Nash εντόπισε το συγκεκριμένο αυτοκίνητο έξω από ένα μοτέλ. Περίμενε για ώρες μέχρι να εμφανιστεί ο οδηγός του αυτοκινήτου και να τον ακολουθήσει διακριτικά με το περιπολικό του. Όταν ο Israel Keyes έκανε το λάθος να αναπτύξει ταχύτητα μεγαλύτερη από το επιτρεπτό όριο, ο αστυνομικός τον σταμάτησε. Πιστεύοντας ότι απλώς θα έπαιρνε μία κλήση για υπερβολική ταχύτητα, ο Keyes σταμάτησε χωρίς αντίρρηση. Κατά την έρευνα βρέθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο, ένα 22άρι περίστροφο, η κάρτα και το κινητό της Koenig και η μεταμφίεση που χρησιμοποιούσε ο άντρας κατά τις αναλήψεις από τα ΑΤΜ’s.
Έτσι ο Keyes, που ποτέ δεν είχε απασχολήσει τις αρχές στο παρελθόν πέρα από μία κλήση για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, συνελήφθη.
Ένας καφές, ένα γλυκό κι ένα πούρο έλυσαν τη γλώσσα του Keyes
Κατά την ανάκριση του ο Israel Keyes δήλωσε ότι θα μιλήσει μόνο εάν του προσφέρουν έναν καφέ Americano από τα Starbucks, μια μπάρα Sneakers και ένα πούρο.
Μόλις οι ανακριτές εκπλήρωσαν την επιθυμία του, ξεκίνησε χωρίς δυσκολία να περιγράφει αναλυτικά το περιστατικό.
Σύμφωνα με την ομολογία του, μόλις απήγαγε την Koenig την οδήγησε στην αποθήκη του σπιτιού του και τη βίασε. Στη συνέχεια την άφησε εκεί δεμένη και φιμωμένη, πήγε και πάλι στο μαγαζί για να πάρει τα προσωπικά της αντικείμενα και επέστρεψε και πάλι στην αποθήκη. Τότε της ζήτησε τον κωδικό (pin) της κάρτας και της υποσχέθηκε ότι στη συνέχεια θα την αφήσει ελεύθερη. Αμέσως μετά την μαχαίρωσε πολλές φορές και λίγο πριν ξεψυχήσει από τα τραύματά της, την στραγγάλισε.
Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, πήγε στη συνέχεια στο σπίτι του και ετοίμασε τις βαλίτσες για να πάει μια κρουαζιέρα στην Καραϊβική που είχε κανονίσει από πριν με τη γυναίκα του και την κόρη του.
Επέστρεψε μετά από δυόμιση εβδομάδες. Παρόλο το μεγάλο διάστημα, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας των ημερών, το άψυχο σώμα της κοπέλας δεν είχε υποστεί μεγάλες φθορές. Την έβαψε με μέικ απ ώστε να δείχνει πιο ροδαλή, έραψε τα μάτια της με πετονιά για να παραμένουν ανοιχτά, έκανε πλεξούδες τα μαλλιά της όπως συνήθιζε να κάνει στην 10χρονη κόρη του, την τοποθέτησε σε καθιστή θέση και την τράβηξε μια φωτογραφία κρατώντας την εφημερίδα. Μια τελευταία πινελιά ώστε να μην γίνει κατανοητό ότι η κοπέλα ήταν νεκρή, αποτέλεσε η ψηφιακή επεξεργασία της φωτογραφίας θολώνοντας τις λεπτομέρειες.
Τέλος, τεμάχισε το σώμα της σε πολλά κομμάτια που τα πέταξε στην παγωμένη λίμνη Matanuska. Για να μην κινήσει μάλιστα υποψίες, άνοιξε τρύπες στον πάγο και παράλληλα ψάρευε την ώρα που ξεφορτώνονταν τα μέλη της κοπέλας.
Με ειρωνική υπερηφάνεια, μάλιστα, είπε στους ανακριτές του ότι ταυτόχρονα έπιασε και κάποια ψάρια που στη συνέχεια απόλαυσε με την οικογένειά του.
Αφού τους επέδειξε το ακριβές σημείο της παγωμένης λίμνης, οι εκπαιδευμένοι δύτες του FBI κατόρθωσαν να βρουν μικρά υπολείμματα από ανθρώπινα μέλη όπου διαπιστώθηκε ότι ανήκαν στο άτυχο κορίτσι.
Ομολόγησε επίσης ότι διέπραξε ληστείες τραπεζών στη Νέα Υόρκη και το Τέξας. Το FBI αργότερα μπόρεσε να αποδείξει μόνο τη ληστεία του υποκαταστήματος της Community Bank στο Tupper Lake της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο του 2009. Πάραυτα τον θεώρησαν ύποπτο για τουλάχιστον 30 ληστείες τραπεζών.
Από απλός δολοφόνος σε serial killer
Η αλλόκοτη συμπεριφορά του, η περηφάνεια του και ο εγωισμός του, έκαναν την αστυνομία να υποπτευθεί ότι δεν είχε να κάνει με έναν απλό δολοφόνο αλλά με έναν serial killer.
«Δεν υπάρχει κανένας που να με γνωρίζει ή να με έχει γνωρίσει ποτέ, που να ξέρει οτιδήποτε για μένα στην πραγματικότητα. Θα σας πούνε για μένα πράγματα που δεν έχουν σχέση με όσα σας λέω εγώ. Γιατί, βασικά, είμαι δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Και ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σας πει αυτά που σας λέω, είμαι εγώ», δήλωσε στους ανακριτές του ο Keyes.
«Πόσο καιρό είσαι αυτοί οι δύο διαφορετικοί άνθρωποι;» τον ρώτησε ο ανακριτής και βοηθός εισαγγελέα Frank Russo.
«Χα, χα» γέλασε ο Keyes. «Πολύ καιρό. 14 χρόνια».
Η συνέχεια των ανακρίσεως
Οι ανακρίσεις συνεχίστηκαν και ο Israel Keyes μιλούσε αόριστα για άλλους φόνους από το παρελθόν. Τελικά συμφώνησε ότι θα δώσει τα ονόματα και λεπτομέρειες από όλες τις δολοφονίες του, μόνο όμως αν του εκπλήρωναν δύο όρους:
Πρώτον, να μην δοθεί το όνομά του στη δημοσιότητα, για να μην πληγωθεί η οικογένειά του και ιδιαίτερα η κόρη του.
«Θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς να έχει το στίγμα του πατέρα του σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. (…) Δεν θέλω οι οικείοι μου άνθρωποι να συμπεριληφθούν κι αυτοί στα θύματά μου επειδή θα πρέπει να πληρώνουν για αυτό για τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν».
Δεύτερον, πιστεύοντας ότι θα καταδικάζονταν σίγουρα με τη θανατική ποινή, ζήτησε να του εξασφαλίσουν την γρήγορη εκτέλεσή του, δίνοντας του συγκεκριμένη ημερομηνία.
Σχόλιο: Η αλήθεια είναι ότι στην Πολιτεία της Αλάσκα δεν ισχύει η θανατική ποινή πράγμα που κι ο ίδιος ο Keyes πιθανόν να γνώριζε. Θεωρούσε όμως λανθασμένα ότι οι ανακριτές του θα μπορούσαν να του το προσφέρουν. Ακόμη όμως κι αν κατόρθωναν να τον δικάσουν σε άλλη Πολιτεία η διαδικασία μέχρι τη θανατική ποινή θα έπαιρνε πολύ χρόνο και σίγουρα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί τόσο γρήγορα όσο το απαιτούσε ο Keyes από το FBI.
Οι ομολογίες
Μόλις οι ανακριτές του υποσχέθηκαν ότι θα εκπληρώσουν τους όρους του, ο Keyes απόλαυσε για μία ακόμη φορά το τρίπτυχο: Americano, sneakers, πούρο… και ξεκίνησε τις αποκαλύψεις.
Οι έρευνες για τις δολοφονίες των Currier
Όταν τους ανάφερε τη δολοφονία του ζεύγους Currier η αστυνομία έκανε έρευνα στην αγροικία όπου τους είπε ότι βρίσκονταν τα δύο πτώματα. Για κακή τους τύχη, το κτήριο είχε κατεδαφιστεί και όλα τα μπάζα και τα συντρίμμια του είχαν μεταφερθεί σε μια χωματερή. Παρ’όλες τις προσπάθειες της αστυνομίας ερευνώντας τη χωματερή για 2,5 μήνες ανάμεσα σε τόνους σκουπιδιών, τα σώματά τους δεν βρέθηκαν ποτέ.
Όμως τα αστυνομικά σκυλιά του FBI αναγνώρισαν τη μυρωδιά του ζεύγους στα συντρίμμια του σπιτιού, γεγονός που έπεισε την αστυνομία ότι πράγματι τα πτώματά τους κάποτε βρίσκονταν εκεί.
Αυτό που βρέθηκε όμως ήταν το «murder kit» του Keyes με τα αποτυπώματα του.
Όταν ο Israel Keyes ενημερώθηκε για το εύρημα δήλωσε εκνευρισμένος με τον εαυτό του που είχε αφήσει πίσω του ένα στοιχείο.
Το τέλος της «συνεργασίας»
Παρ’όλες τις προσπάθειες της αστυνομίας ώστε το όνομα του Keyes να παραμείνει ακόμη κρυφό, τελικά διέρρευσε στα ΜΜΕ και εισέπραξε τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του Keyes και την άμεση διακοπή της συνεργασίας του.
«Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείτε να μου προσφέρετε πλέον. Με όσα περισσότερα πρόσωπα συνδέεται το πρόσωπο μου, τόσο πιθανότερο είναι κάποιος να δοκιμάσει να κάνει κάποιο ηλίθιο έγκλημα εις βάρος της οικογένειάς μου», δήλωσε και σταμάτησε τις αποκαλύψεις του.
«Μας έδωσε πολλές ενδείξεις», δήλωσε η ειδική πράκτορας Jolene Goeden στο τμήμα Anchorage. «Μίλησε ανοιχτά για μερικές από τις ανθρωποκτονίες, αλλά πολλά από αυτά που είπε υπονοούσαν μόνο τα πράγματα που είχε κάνει. Είναι κρίμα, γιατί ήταν έτοιμος να μας αποκαλύψει την κάθε λεπτομέρεια».
Τα συχνά και μεγάλα ταξίδια του Keyes άνοιξαν το «γεωγραφικό προφίλ» της δράσης του, τόσο πολύ, που αδυνατούσε το FBI να συνδυάσει τις πληροφορίες που είχε κατορθώσει να αποκομίσει από τις μέχρι τότε ομολογίες του Keyes, με διάφορες εξαφανίσεις και ανεξιχνίαστες δολοφονίες του παρελθόντος.
Σκιαγράφηση του προφίλ του δράστη
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους που τον εξέτασαν, ο Israel Keyes διαγνώστηκε με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και ναρκισσιστική διαταραχή.
Καθ’ όλη την ανάκρισή του ποτέ δεν δήλωσε μετάνοια ή τύψεις για τις πράξεις του.
Ο τρόπος που ομολόγησε τόσο εύκολα τις πράξεις του οδήγησε τους ειδικούς στο συμπέρασμα ότι, αν και δεν ήθελε να το μάθει η οικογένειά του, κατά βάθος αποζητούσε να αποκαλυφθεί στο FBI ώστε να μπει κι ο ίδιος στο Πάνθεον των μεγάλων εγκληματιών.
Επιπλέον διαγνώστηκε με ψυχοπάθεια πρώτου και δεύτερου βαθμού.
Είχε υψηλό δείκτη ευφυίας, ήταν οργανωτικός και χειριστικός.
Αν και παρουσίαζε από μικρός στοιχεία που καταδεικνύουν «αυριανούς» serial killers (βασανισμοί ζώων, εμπρησμοί, χρήση ουσιών, κλπ.), είχε και πολλά γνωρίσματα που γέρνουν τη ζυγαριά προς την μεριά ενός απολύτως φυσιολογικού ανθρώπου:
«Καθαρό ποινικό μητρώο, κανένα έγκλημα βίας, κανένα σεξουαλικό αδίκημα στην ιστορία του, τίποτα τέτοιο. Είναι ένας 34χρονος άνδρας από την Αλάσκα που έχει μια κατασκευαστική επιχείρηση, μια μικρή ήρεμη ζωή», δήλωσε η ειδική πράκτορας Jolene Goeden.
Ο Βοηθός Εισαγγελέας Frank Russo που συμμετείχε στην ανάκριση του Keyes, πρόσθεσε:
«Ακόμη κι ένας από τους συναδέλφους μου στο γραφείο του Εισαγγελέα των ΗΠΑ τον χρησιμοποιούσε ως τεχνίτη! Ο Keyes είναι κάποιος που θα ένιωθες άνετα να έδινες το κλειδί του σπιτιού σου για να μπορεί να πάει εκεί όταν εσύ θα απουσιάζεις για να σου φτιάξει πράγματα».
Στο βιβλίο «American Predator» του 2019, η συγγραφέας και δημοσιογράφος Maureen Callahan αναφέρει για τον Keyes ότι είχε βάλει γαστρική ταινία («δαχτυλίδι») μόνο και μόνο για να μην νιώθει πείνα. Ταυτόχρονα, είχε επισκεφθεί μια κλινική πλαστικής χειρουργικής στο Μεξικό με στόχο να αλλάξει τα δακτυλικά αποτυπώματα του και να αφαιρέσεις τρίχες του σώματός του. Αυτές τις κινήσεις η Callahan τις ερμηνεύει ως μέτρα για να μειώσει τις πιθανότητες να αφήνει πίσω του στοιχεία και να γίνει καλύτερος δολοφόνος.
Μεθοδολογία
Ο Israel Keyes ταξίδευε συχνά στην ενήλικη ζωή του σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ αλλά και στο εξωτερικό.
Ο τρόπος που δολοφονούσε τα θύματα του δεν ήταν πάντοτε ο ίδιος.
Πάντοτε όμως έφτιαχνε το «traveling murder kit» («ταξιδιωτική εργαλειοθήκη φόνου»), συνήθως μέσα σε απλούς κουβάδες. Μαχαίρια, όπλα, πυρομαχικά, μονωτικές ταινίες, σχοινιά, πένσα, πριόνι, καθαριστικά, μεγάλες σακούλες σκουπιδιών, αποτελούσαν αντικείμενα αυτού του ιδιαίτερου εξοπλισμού. Συχνά προστίθονταν και δεσμίδες χαρτονομισμάτων που προέρχονταν από ληστείες τραπεζών που διέπραττε για να υποστηρίζει τις εγκληματικές του δραστηριότητες.
Σε κάποια από τα μέρη που πήγαινε, έκρυβε ή έθαβε τις εργαλειοθήκες για να τις έχει έτοιμες όταν θα ξανα- επισκέπτονταν το μέρος με σκοπό να σκοτώσει. Αυτό μπορούσε να πάρει και χρόνια. (στην περίπτωση του ζεύγους Currier χρησιμοποίησε το kit που είχε κρύψει στην περιοχή πριν από 2,5 χρόνια).
Αυτά τα traveling murder kits το FBI τα χαρακτήρισε ως «η υπογραφή του δολοφόνου» (βλπ. άρθρο υπογραφή και modus operandi του δράστη, εξήγηση των δύο όρων)
«Όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν ότι έβρισκα έναν κρυμμένο θησαυρό. Κι έτσι, ενήλικας πλέον, σκέφτηκα γιατί να μην τον φτιάξω μόνος μου; Χα, χα», δήλωσε αστειευόμενος ο Israel Keyes συμπληρώνοντας ότι υπάρχουν 12 τέτοια kits θαμμένα σε διάφορες περιοχές.
Η υπομονή που απαιτείται στο να θάβει τα εργαλεία του με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει μετά ίσως κι από χρόνια, αποτελεί γνώρισμα που εξέπληξε τους ειδικούς του FBI:
«Το να κάνεις μια τέτοια προετοιμασία και μετά να περιμένεις χωρίς δράση για μεγάλο διάστημα, είναι κάτι που δεν συναντάται συχνά στους serial killers. Προφανώς αυτό του προκαλούσε κάποιου είδους διέγερση και ενθουσιασμό», παρατήρησε ο εγκληματολόγος – ψυχολόγος Dr. Thomas Powell.
Η επιλογή των θυμάτων
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο Keyes νοίκιαζε ένα αυτοκίνητο από μία περιοχή και οδηγούσε με αυτό εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι τον τόπο που είχε επιλέξει να κάνει τη δολοφονία.
Τα θύματα του τα επέλεγε τυχαία (δεν είχε «προφίλ θύματος»). Κάποιες φορές τα δολοφονούσε στο σημείο όπου τα έβρισκε. Άλλες πάλι φορές τα απήγαγε και τα οδηγούσε σε διαφορετικό μέρος όπου μπορούσε με την ησυχία του να τα βιάσει ή απλώς και μόνο να τα βασανίσει πριν να τα σκοτώσει. Χρησιμοποιούσε όπλο ή μαχαίρι αλλά τις περισσότερες φορές επέλεγε να καταλήξει στον στραγγαλισμό, μιας και του πρόσφερε μεγάλη απόλαυση να βλέπει τα θύματά του να χάνουν τις αισθήσεις τους στα χέρια του.
Λόγω της κόρης του, είχε απορρίψει από τα θύματά του τα παιδιά ή τους γονείς μικρών παιδιών.
Τα πτώματα συχνά τα μετέφερε με το αυτοκίνητό του, ακόμη και σε άλλες πολιτείες για να τα ξεφορτωθεί.
Στα ταξίδια που οργάνωνε με σκοπό τη δολοφονία, φρόντιζε να χρησιμοποιεί αποκλειστικά μετρητά και ποτέ κάρτα ενώ το κινητό του τηλέφωνο το είχε πάντα κλειστό. Η συχνή αλλαγή του modus operandi, η τυχαία επιλογή των θυμάτων του και η έλλειψη ενοχοποιητικών στοιχείων στους τόπους των εγκλημάτων, θα είχαν ως αποτέλεσμα να συνέχιζε για πολλά χρόνια τη δράση του αν δεν είχε κάνει το λάθος να επιλέξει το τελευταίο του θύμα, από την περιοχή που ήταν κοντά στο σπίτι του και να χρησιμοποιήσει την κάρτα του.
Η φυλάκιση του Keyes
Η δίκη του Israel Keyes είχε προγραμματιστεί για τον Μάρτιο του 2013.
Κατά τη διάρκεια μιας προγραμματισμένης ακρόασης, στις 23 Μαΐου 2012, o Keyes έσπασε τις αλυσίδες που κρατούσαν τα πόδια του και πήδηξε το κιγκλίδωμα της αυλής με σκοπό να αποδράσει. Το τέιζερ όμως ενός φύλακα γρήγορα τον επανάφερε στην τάξη.
Το τέλος του Israel Keyes
Η δίκη του Keyes δεν έγινε ποτέ. Στις 2 Δεκεμβρίου 2012, ενώ κρατούνταν στο σωφρονιστικό συγκρότημα Anchorage, ο Keyes έκοψε τους καρπούς του με τη βοήθεια μιας λεπίδας ξυραφιού που είχε κατορθώσει να κρύψει στο μανίκι του. Είχε ταυτόχρονα δεθεί σε ένα σεντόνι με τρόπο που, αν έχανε τις αισθήσεις του από την αιμορραγία πριν χάσει τη ζωή του, να τον πνίξει το σεντόνι, ώστε να εξασφαλίσει τον στόχο του.
Τα συνολικά θύματα του Keyes
Μια έκθεση του FBI που κυκλοφόρησε το 2020, παρουσίασε φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από το κελί του Keyes την ημέρα της αυτοκτονίας του.
Κάτω από το κρεβάτι είχε σχεδιαστεί ένα πεντάγραμμο με 11 ανθρώπινα κρανία και με τη φράση «We’re one» («Είμαστε ένα»). Όλα ζωγραφισμένα με το αίμα του Keyes.
Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τις ομολογίες του Keyes οδηγεί το FBI στο συμπέρασμα ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων του θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον 11 άνθρωποι.
Επιπλέον στοιχεία κατηγορούν τον Keyes για τη δολοφονία της Julie Harris. Η Julie Harris ήταν 12 ετών όταν εξαφανίστηκε από το Colville της Washington, στις 3 Μαρτίου 1996. Ήταν διπλή ακρωτηριασμένη της οποίας τα προσθετικά πόδια βρέθηκαν στον ποταμό Colville ένα μήνα μετά την εξαφάνισή της. Ο Israel Keyes, τότε 18 ετών, ζούσε στην περιοχή εκείνη την εποχή.
Πολλοί είναι ακόμη αυτοί που συνδέουν τον Israel Keyes με κάποιες δολοφονίες στη «Λεωφόρο των Δακρύων» («Highway of Tears») (διάβασε ολόκληρο το άρθρο για το μυστήριο της εξαφάνισης 43 γυναικών, εδώ), κατά την περίοδο του 2007 όπου ο Keyes ζούσε στον Καναδά.
Το σημείωμα αυτοκτονίας
Ένα ακόμη στοιχείο που μας άφησε ο Keyes με το θάνατό του, ήταν ένα δυσανάγνωστο 4σέλιδο σημείωμα αυτοκτονίας που αποτελούσε έναν παραλογισμό ή όπως το ονόμασε το FBI, μια «ωδή για δολοφόνους».
«Σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένο σημείωμα αυτοκτονίας», είπε ο ιατροδικαστής Dr. Phil Resnick, διευθυντής ψυχιατρικής στο University Hospitals Case Medical Center στο Cleveland.
«Δεν μιλάει πολύ για τα δικά του διλήμματα ότι βρίσκεται στη φυλακή ή γιατί δίνει τέλος στη ζωή του. Είναι περισσότερο μια δήλωση περιφρόνησης για τον αμερικανικό τρόπο ζωής και ταυτόχρονα το άλλο πράγμα που τονίζει είναι η δική του ανωτερότητα, ότι έχει δόλο και μπορεί να εκμεταλλευτεί ανθρώπους που είναι αφελείς και τον εμπιστεύονται».
Ο Dr. Stephen Montgomery, ιατροδικαστής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Vanderbilt στο Nashville, είπε ότι τα γραπτά δείχνουν υπερβολική ευφυΐα.
«Το έχει γράψει με τρόπο ώστε οι αναγνώστες να το συζητήσουν και να μεγεθύνουν περαιτέρω την αξία του. Και, φυσικά, δεν έχει τύψεις, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή ή τα θύματα και αυτό ταιριάζει με αυτόν τον τύπο ψυχοπαθούς προσωπικότητας».
Ο Keyes τελειώνει τα γραπτά με τις στοιχειωμένες γραμμές:
«Εντάξει, η συζήτηση τελείωσε, τα λόγια είναι ήρεμα και αδύναμα. Υποστηρίξτε το με δράση ή όλα θα αποδειχθούν φτηνά. Παρακολουθήστε κοντά ενώ εργάζομαι τώρα, νιώστε το ηλεκτρικό σοκ από το άγγιγμα μου, ανοίξτε το λουλούδι που τρέμει… ή τα πέταλα σας θα συνθλίψω».
